எட்டாவது கவிதை
பூங்காவில் சிதறிக் கிடந்த
பூக்களை அள்ளி எறிந்தேன்
நட்சத்திரங்களானது
வானில்
பரணில் கிடந்த ஊஞ்சல்
உடைந்த கண்ணாடி,
பாடாத வானொலி
கசங்கிய கவிதைக் காகிதங்கள்
தேடித் தேடி ரசிக்கிறேன்
உரக்க குரலெழுப்பி பாடுகிறேன்
தெறித்து ஓடும்
குயில் கூட்டத்தையும்
கவனிக்காமல்
தந்தையை உப்புமூட்டை தூக்கிக்கொண்டு
தாயின் கழுத்தில் பின்னிக் கொண்டு
தங்கையின் கன்னம் கிள்ளிக்கொண்டு
கண்ணாடி முன் நாணிக் கொள்கிறேன்
எல்லாம் எல்லாம்
எல்லாம் எல்லாம்
உன் பிரியத்தை
சொன்ன
கணப்பொழுதிலிருந்துதான்.........
Bookmarks