தவளையும் ... குயிலும்..! நிறைவுப்பகுதி..!

[கலைவேந்தன்]

நிறைவுப்பகுதி

நாளும் தேய்ந்தே நலிந்தது குயிலும்
யாரும் இல்லை காக்கவும் உயிரை
குரல்வளை நெரிந்தது குதூகலம் இழந்தது..
இதயம் வலித்தது முகமும் வெளிர்ந்தது..
களையும் இழந்தது கலையும் இழந்தது
குரலும் குழறியே கூக்குரலானது..

வனவாசகர்கள் வழிமறந்து போயினர்..
பணவரவும் தவளைக்கு குறைந்தது..
நல்லோர் வாழ்ந்தால் நச்சிடும் உறவினர்
இல்லாராகில் எச்சிலாய் மதிப்பரே..
இன்னிசைக் குயிலின் இம்சையும் கூடி
முன்னிசை யானது ஓர் பெரும் கனவாய்..
ஆயினும் பாராட்டும் கைத்தட்டலுமே
ஆகின குயிலின் ஏக்கங்களாகவே..!

குயிலின் நிலையதைக் கண்டும் தவளையோ
இல்லாதவளை இம்சிக்கும் காமுகனாய்
போலாதவை சொல்லி புறமதில் தாக்கியது..
‘’ முட்டாள் பறவையே முடிந்தது உன்கதை
உடல்வனப்பிருந்தால் உடனிருப்பர் காமுகர்
வனப்பிழந்தவளோ வறுமையில் ஏகுவள்
சினமிகும் முன் சீர்செய் உன்குரல்.
பிணமாகிடுவாய் பின்விளைவிதுதான்..! ‘’

நான்கு காமுகர் கையகப்பட்ட
நனி இளம்பெண்ணாய்ச் சிலிர்த்தனள் குயிலாள்
இழப்பினை எண்ணி சுவாசம் மறந்தது குயிலும்
எங்கோ நரம்புகள் வெடித்தன..ஐயகோ
செங்கோலோச்சிய குயில்
துறந்தது இன்னுயிர்..
துடித்துத் துடித்து அடங்கியது உயிரும்..!

சற்றும் இரங்கா தவளையும்
குற்றம் தன்னது இல்லையென
சுற்றிலுமிருந்த கூட்டத்தில் உரைத்தது..
‘’ என்ன தான் செய்வது நானும் சொல்க..
முட்டாள் குயிலது முடிந்தவரை முயன்றேன்
அதீத நடுக்கம்.. அதீத இயலாமை
அதிதிகள் மனதை மயக்கவல்லாமல்
அநியாயமாக இறந்தது..
சுயமாகச் சிந்திக்க இயலாதகுயிலது
உயரம் என்னது என்னை எட்டுமோ..?’’

ஆங்காரம் மிகுந்த அத்தவளையும்
ஆங்கே அரசு நடாத்தியதே..
அவ்வனம் சென்றீரென்றால்
அம்மண்டூகம் இன்னும் அங்கே
இசையாய்ப்பொழிவதைக் கேட்பீர் நன்றே..
வசையது பற்றிக் கவலையும் இல்லை
வாழ்க்கையைப்பற்றிய நியதியும் இல்லை..
கூர்ந்து பார்ப்பீர் அக்கம்பக்கம்..
ஓராயிரம் தவளைகள் உங்கள் பக்கம்..!


நிறைவுபெற்றது..!

[கலைவேந்தன்]

இனி,

இக்கவிதைத் தொடர் பற்றிய சில விளக்கம்.

என் மகனுக்கு பத்தாம்வகுப்பில் ஆங்கிலப்பாடம் கற்றுத்தந்த வேளையில் திரு விக்ரம் சேட்டின் THE FROG AND NIGHTINGALE என்னும் கவிதைப்பகுதியை சொல்லித்தந்தேன். சொல்லித்தரும்போது நான் வியந்தேன். அத்தனை அருமையாக உருக்கமாக படைக்கப்பட்டிருந்தது அக்கவிதை. அதை நீங்கள் கீழே வாசிக்கத்தருகிறேன்.

The Frog and the Nightingale
written by Vikram Seth.

Once upon a time a frog
Croaked away in Bingle Bog
Every night from dusk to dawn
He croaked awn and awn and awn
Other creatures loathed his voice,
But, alas, they had no choice,
And the crass cacophony
Blared out from the sumac tree
At whose foot the frog each night
Minstrelled on till morning night

Neither stones nor prayers nor sticks.
Insults or complaints or bricks
Stilled the frogs determination
To display his heart's elation.
But one night a nightingale
In the moonlight cold and pale
Perched upon the sumac tree
Casting forth her melody
Dumbstruck sat the gaping frog
And the whole admiring bog
Stared towards the sumac, rapt,

And, when she had ended, clapped,
Ducks had swum and herons waded
To her as she serenaded
And a solitary loon
Wept, beneath the summer moon.
Toads and teals and tiddlers, captured
By her voice, cheered on, enraptured:
“Bravo!” “Too divine!” “Encore!”
So the nightingale once more,
Quite unused to such applause,
Sang till dawn without a pause.

Next night when the Nightingale
Shook her head and twitched her tail,
Closed an eye and fluffed a wing
And had cleared her throat to sing
She was startled by a croak.
“Sorry – was that you who spoke?”
She enquired when the frog
Hopped towards her from the bog.
“Yes,” the frog replied. “You see,
I'm the frog who owns this tree
In this bog I've long been known
For my splendid baritone
And, of course, I wield my pen
For Bog Trumpet now and then”

“Did you… did you like my song?”
“Not too bad – but far too long.
The technique was fine of course,
But it lacked a certain force”.
“Oh!” the nightingale confessed.
Greatly flattered and impressed
That a critic of such note
Had discussed her art and throat:
“I don't think the song's divine.
But – oh, well – at least it's mine”.

“That's not much to boast about”.
Said the heartless frog. “Without
Proper training such as I
- And few others can supply.
You'll remain a mere beginner.
But with me you'll be a winner”
“Dearest frog”, the nightingale
Breathed: “This is a fairy tale –
And you are Mozart in disguise
Come to earth before my eyes”.

“Well I charge a modest fee.”
“Oh!” “But it won't hurt, you'll see”
Now the nightingale inspired,
Flushed with confidence, and fired
With both art and adoration,
Sang – and was a huge sensation.
Animals for miles around
Flocked towards the magic sound,
And the frog with great precision
Counted heads and charged admission.

Though next morning it was raining,
He began her vocal training.
“But I can't sing in this weather”
“Come my dear – we'll sing together.
Just put on your scarf and sash,
Koo-oh-ah! ko-ash! ko-ash!”
So the frog and nightingale
Journeyed up and down the scale
For six hours, till she was shivering
and her voice was hoarse and quivering.

Though subdued and sleep deprived,
In the night her throat revived,
And the sumac tree was bowed,
With a breathless, titled crowd:
Owl of Sandwich, Duck of Kent,
Mallard and Milady Trent,
Martin Cardinal Mephisto,
And the Coot of Monte Cristo,
Ladies with tiaras glittering
In the interval sat twittering –
And the frog observed them glitter
With a joy both sweet and bitter.

Every day the frog who'd sold her
Songs for silver tried to scold her:
“You must practice even longer
Till your voice, like mine grows stronger.
In the second song last night
You got nervous in mid-flight.
And, my dear, lay on more trills:
Audiences enjoy such frills.
You must make your public happier:
Give them something sharper snappier.
We must aim for better billings.
You still owe me sixty shillings.”

Day by day the nightingale
Grew more sorrowful and pale.
Night on night her tired song
Zipped and trilled and bounced along,
Till the birds and beasts grew tired
At a voice so uninspired
And the ticket office gross
Crashed, and she grew more morose -
For her ears were now addicted
To applause quite unrestricted,
And to sing into the night
All alone gave no delight.

Now the frog puffed up with rage.
“Brainless bird – you're on the stage –
Use your wits and follow fashion.
Puff your lungs out with your passion.”
Trembling, terrified to fail,
Blind with tears, the nightingale
Heard him out in silence, tried,
Puffed up, burst a vein, and died.

Said the frog: “I tried to teach her,
But she was a stupid creature –
Far too nervous, far too tense.
Far too prone to influence.
Well, poor bird – she should have known
That your song must be your own.
That's why I sing with panache:
“Koo-oh-ah! ko-ash! ko-ash!”
And the foghorn of the frog
Blared unrivalled through the bog.

அக்கவிதை தந்த தாக்கம் சொல்லி மாளாது.

சொல்வோர் பேச்சைக்கேட்டு சுய அறிவின்றி நடக்கும் மனிதர் எத்தனை பெரிய திறமையாளராயிருப்பினும் இறுதியில் சந்திக்கும் நிலை இதுதான் என்று கொள்வதா..?

ஏமாறும் மனிதர்கள் இருக்கும் வரை ஏமாற்றுபவர்கள் இருக்கத்தான் செய்வர் என்பதை கொள்வதா..?

சாதுரியமான சாகசகமான பேச்சுகளுக்கு மயங்கும் மனிதர்கள் நிலைமை இதுதான் எனக்கொள்வதா..?

இக்கவிதை உணர்த்தும் கருத்துகள் மிகப்பல..

அக்கவிதையை மொழிபெயர்த்துத் தந்தே ஆகவேண்டும் என்னும் என் தாகத்தில் அக்கவிதை எனக்களித்த தாக்கத்தில் எழுதியே விட்டேன்.

விக்ரம் சேட் அளவுக்கு நான் விற்பன்னன் அல்ல. என்னால் இயன்றவரை புதுக்கவிதை வடிவிலும் இயன்றவரை சந்தங்களும் எதுகைகளும் மோனைகளும் அணிகளும் பயன்படுத்தி உங்கள் முன் சமர்ப்பித்துவிட்டேன்.

எத்தனை கவிதைகள் எழுதினாலும் எனக்கு என் சில கவிதைகள் தந்த வியத்தகு மனநிலை சொல்லி மாளாது.

இக்கவிதையும் அவற்றிலொன்றே..!!

வாசித்து கருத்தளிக்கும் அனைவருக்கும் என் நன்றிகள். குற்றங்குறைகளைக் காண்பித்தால் மேலும் நன்றியுடையவனாவேன்..!

நன்றி வணக்கம்..!

[கீதம்]

ஆங்கிலக் கவிதையின் தாக்கத்தால் விளைந்த இக்கவிதையும் தரத்தில் நிகரே.

தன் திறமை அறியாது, சேரக் கூடாதவருடன் சேர்ந்து தன் பெருமை அழியும் பேதைகளுக்குத் தக்கதோர் பாடம்.

சிரத்தை எடுத்து அழகுத் தமிழில் அளித்தமைக்காக, தங்களுக்கு மிகுந்த நன்றியும் பாராட்டும்.

தாக்கமுண்டாக்கிய ஆங்கிலக் கவிதையைப் பகிர்ந்தமைக்கும் கூடுதல் நன்றி.

[கலைவேந்தன்]

தங்கள் பாராட்டுக்கும் இ பணப் பரிசு அளித்து உக்குவித்தமைக்கும் தங்கள் மனம் கவர்ந்த பதிவுகளில் இதுவும் ஒன்றாய் அமைந்தமைக்கும் என் நெஞ்சார்ந்த நன்றிகள் கீதம்..!

[ஜானகி]

கவின்மிகு கானகத்தே நடந்த நாடகத்தை அழகு தமிழால் படம் பிடித்துக்காட்டவைத்த ஆங்கிலப் பாடலுக்கு நன்றி..
தொடரட்டும் உங்கள் கவிப்பயணம்...
இனியாகிலும் விழித்துக்கொள்ளட்டும் பேதைக் குயில்கள்....

[கலைவேந்தன்]

கவின்மிகு கானகத்தே நடந்த நாடகத்தை அழகு தமிழால் படம் பிடித்துக்காட்டவைத்த ஆங்கிலப் பாடலுக்கு நன்றி..
தொடரட்டும் உங்கள் கவிப்பயணம்...
இனியாகிலும் விழித்துக்கொள்ளட்டும் பேதைக் குயில்கள்....

தங்களின் பாராட்டுக்கு மிக்க நன்றி ஜானகி அவர்களே..! இன்னும் எத்தனைப் பேதைக்குயில்கள் சாகுந்தருவாயில் சிக்கித்தவிக்கின்றனவோ.. அவைகளுக்கு இக்கவிதை சமர்ப்பனம்.