கவிச்சமர் - களம்

[இனியவள்]

காத்திருக்கிறேன் என
கண்ணீர் மல்க
செவ்விதழ் கூப்பி
முத்தமிட்டென்னை வழியனுப்பிய
ஆருயிர்க் குழந்தைக்காய்
உடலை உரசிச் செல்லும்
சன்னங்களுக்கிடையே
உயிரைத் தேக்கி
காத்திருக்கிறேன்
விடியலை நோக்கி..!

[அமரன்]

விடியலை நோக்கி
ஓட்டிக் களைத்து
உறங்கிக் கிடக்கிறேன்
விடிந்தது தெரியாமல்..!

[ஆதவா]

விடியலை நோக்கி
ஓட்டிக் களைத்து
உறங்கிக் கிடக்கிறேன்
விடிந்தது தெரியாமல்..!

விடிந்தது தெரியாமல்
உறங்கிக் கொண்டிருந்தது
சூரியன்

[aren]

சூரியன்
முழித்துக்கொண்டு
வெளியே வரத்துடிக்கிறது!!!

மேகம் தண்ணீர் அடித்துவிட்டு
சூரியனை மறைக்கிறது!!!

மப்பு அதிகமாகி
மழையாக வாந்தியெடித்து
சூரியனுக்கு வழிவிட்டது!!!

[இனியவள்]

வழிவிட்டது விதியென
விதி மீது பழியிட்டு
தரை மீது தலைவைத்து
கண்ணீரைக் கரைப்பதில்
கரைந்திடாது கயவர்கள்
கல்மனம்.!

[jaffy]

கல்மனம் எல்லோருக்குமானது
மனிதர்களுக்கு ஏற்ப உருமாறி கொள்வது

கல்மனம் கடவுளாகவும்
சாத்தானகவும் இருக்க தெரிந்தது

கல்மனம் ஞானத்தையும்
இறுன்மையும் அடர்ந்தது

எப்போதாவது பெய்யும் ஒரு மழையில்
கொஞ்சம் இளகும்
மீள ஒரு வெயிலில்
இன்னும் வலுவாக இறுகும்

நிலையாக இறுகியோ
நிலையாக நெகிழ்ந்தோ
இருப்பதில்லை ஒரு கல்மனம்

[அமரன்]

கல்மனம் ஒன்று
தெருவோரம் கிடந்தது
இரத்தக் கறையுடன்..

அதன் அருகில்
உடைந்த கண்ணாடி மரத்தின் துண்டுகள்
ஈரம் காய்ந்த இரத்தத்துடன்..

அவற்றுடன்
சேர்ந்து கிடந்தன பறவைச் செட்டைகள்..

பயணிகள் யாவரும்
கல்மனம் மேல்
கல்லெறிந்து கடந்தனர்..!

அவர்கள். கண்டதில்லை
தூரத்திலிருந்து பார்க்கும்
பறவையின் கண்ணில் கண்ணீர்
கல்லெறி கண்டு..

[இனியவள்]

கல்லெறி கண்டு
கலங்கிய விழிகளில்
ஆயிரமாயிரம் விடையறியா
கேள்விகளை கண்டுகொள்ள
யாருமில்லை...!

[ஆதவா]

கல்லெறி கண்டு
கலங்கிய விழிகளில்
ஆயிரமாயிரம் விடையறியா
கேள்விகளை கண்டுகொள்ள
யாருமில்லை...!

யாருமில்லை
என்னை எடுத்துக் கொஞ்ச
முத்தமிட,
தாலாட்டி தூங்க வைக்க
பாலூட்ட
கிள்ளிவிடவதற்கும் கூட..

[தாமரை]

கூட வருபவர்களின்
வெற்றி முழக்கம்
குறையத் தொடங்கியது
சாப்பாட்டு நேரம்!

[இனியவள்]

நேரத்தின் பிடியினில்
அகப்பட்டிட்ட விட்டில்
பூச்சிகள் நாங்கள்...!

[jaffy]

நாங்கள் பயனின்மையில் கிடக்கும் வெட்டிகள்

எங்கள் திணவு
எங்கள் கூர்மை
எங்கள் வலிமை
எங்கள் பாய்ச்சில்
உதாசீனங்களின் நிலத்தில் துருயேறிக்கிடக்கிறது

தூசியாய் படர்ந்திருக்கும் பல ஆண்டு
பயனின்மையை சந்திக்கும் யாருமே
எங்களை தவிர்க்கத்தான் முயல்கிறார்கள்
அவர்கள் வேலையற்ற சோம்பேறிகள் என்பதை பிரதிபளித்து
குற்ற உணர்ச்சியை தூண்டும் உருத்தல்களாய்
நாங்கள் இருப்பதாய் எண்ணி
எங்கள் மீது வெறுப்பை உமிழ்கிறார்கள்

அப்போதெல்லாம்
நாங்கள் மேலும் கூர்மழுங்கி போகிறோம்