அ(அன்பு)அ(அமர்)அ(அக்னி)..!!

[ஓவியன்]

அக்னி - அன்பு எனக்கு ட்ரைவிங் லைசென்சின் ஒரு படியாக 'றிவேஸ்' எடுக்கிற டெஸ்டில பாசாகிட்டேன்...!!

அன்பு - அப்போ, இனி கார் வாங்கிட வேண்டியதுதானே..!!

அக்னி - வாங்கி....???

அன்பு - வாங்கி, வீதியில் ‘றிவேசாக காரை ஓட்டுங்கோ, நீங்கதான் றிவேஸ் டெஸ்டிலே பாசாகிட்டிங்களே...!!

அக்னி -

[விகடன்]

ஹா ஹா விராடரே எப்பவுமே நானும் ஓவியரும் ஒரே கட்சிதான்

அப்படியென்றால் ஓவியனை பகைக்கவேண்டியதுதான்... (இந்தத்திரியில் மட்டும்)
மன்னிச்சுக்கோடா ஓவியன்

[அக்னி]

யாரப்பா அவருக்கு பண்பட்டவர் பதவியெல்லாம் கொடுத்தது..??

அக்னி: நிர்வாகியின் பிள்ளையின் அப்பாதான் கொடுத்தாரு...
ஓவியன்:

[ஓவியன்]

அக்னி: நிர்வாகியின் பிள்ளையின் அப்பாதான் கொடுத்தாரு...
ஓவியன்:

அன்பு - அடடே அது எப்படி..??

[விகடன்]

அக்னி: நிர்வாகியின் பிள்ளையின் அப்பாதான் கொடுத்தாரு...
ஓவியன்:

வேண்டாம் அக்னி...
இது நிவாகியின் குடும்பத்தில பிரச்சினையை கொண்டுவந்திடும்....

[விகடன்]

எந்த நேரமும் தொள தொள என்று சதா ஏதாவது கதைத்துக்கொண்டிருந்தார் சுட்டிப்பையன்.
அதைப்பார்த்து (கேட்டு) பொறுமையின் எல்லைக்கே வந்திட்ட ஓவியன்..

ஓவியன்: சுட்டிப்பையா...
எந்தக்கதை கதைச்சாலும் அது பெறுமதியானதாக இருக்க வேண்டும். உம்மட வாயிலிருந்து வருகிற ஒரு எழுத்தின் உச்சரிப்பாக இருக்கட்டும் அதற்கு பெறுமதி இருக்க வேண்டும். அப்படி இருந்தால்த்தான் மற்றவங்க நம்மளை மதிப்பாங்க, நம்மட பேச்சை கேப்பாங்க.

சுட்டிப்பையன்: அப்படியா ஓவியன் ...!!!
இனிமேல் அப்படியே நடந்துகொள்கிறேன்.. ( என்று சொல்லியதுதான் தாமதம். விறுவிறென்று வீடை விட்டு வெளியே போய்விட்டார்)

சில நிமிடங்களின் பின்னர் ஓவியனின் அலைபேசி அலற

ஓவியன்: ஹலோ....யார் கதைக்கிறது?

சுட்டிப்பையன்:நாந்தான் .... சுட்டிப்பையன் பேசுறன்.
அப்போத சொன்னேன ஒரு கதை. அதை சொல்லிமுடிக்கத்தான் கோல் எடுத்தனான்....

ஓவியன்: இஞ்சேரும் சுட்டிப்பையன். உம்மட ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் பெறுமதி வேண்டுமென்று அந்தக்கதை கதைக்கேக்கதானே சொன்னனான். பிறகும் அதையே கதைக்கிறீர்.....

சுட்டிப்பையன்: தெரியும். அதுதன் வெளியில தொலைத் தொடர்பு நிலையத்தில இருந்து காசு போட்டு கதைக்கிறன்.

ஓவியன்: ...?!!?!?!!?!?

[ஓவியன்]

இப்படித்தான் ஒரு தடவை நம்ம அக்னி ஒரு வீதியால் போய்க் கொண்டிருந்தார், அப்போது அந்த வீதியின் மூலையிலிருந்த ஒரு கிணற்றைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அன்பு....
எட்டு, எட்டு எனத் தொடர்ந்து கத்திக் கொண்டிருந்தார்....

அதைக் கவனியாது, அக்னி தன் வேலையை முடித்து விட்டு திரும்ப அந்த வீதியால் வந்த போது...
அன்பு அதே கிணற்றைப் பார்த்துக் கொண்டு பத்து, பத்து, பத்தென தொடர்ந்து கத்திக் கொண்டிருந்தார்...

இதென்னடா வம்பாப் போச்சு என அன்புவின் அருகே போன அக்னி, என்ன அன்பு என்னாச்சு...??
ஏன் கிணற்றைப் பார்த்து எண்ணிக் கொண்டிருக்கீங்க என்று கேட்டார்...

உடனே, சரேலென திரும்பிய அன்பு அக்னியை அலேக்காகத் தூக்கி கிணற்றினுள் போட்டு விட்டு...
பதினொன்று, பதினொன்று எனக் கத்திக் கொண்டிருந்தார்.....

அப்போது, வீதியால் வந்த அமரன், என்னடா நம்ம அன்பு கிணற்றைப் பார்த்துக் கத்துகிறாரே என்ன விடயமென விசாரிக்க அவரை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தார்.....

அமரன் பன்னிரெண்டாகட்டும், நாம எஸ்கேப்பாகிடுவோம்..!!

[aren]

எல்லோரையும் கிணற்றில் தள்வதில் ஓவியனுக்கு ஏன் இவ்வளவு ஆனந்தம்.

[ஓவியன்]

எல்லோரையும் கிணற்றில் தள்வதில் ஓவியனுக்கு ஏன் இவ்வளவு ஆனந்தம்.

ஹீ, ஹீ...!!

நானெங்கே தள்ளினேன்....?
அவங்க தாமாகவே இல்லே, கிணற்றடிக்குப் போகிறாங்க...!!

இளசு அண்ணா என்னையும் கிணற்றினுள் தள்ளப் பார்த்தார்(http://www.tamilmantram.com/vb/showp...5&postcount=10), நாம எஸ்கேப்பாகிட்டோமிலே...!!

[மதி]

அன்பால மட்டும் தான் எல்லோரையும் கிணற்றுள் தள்ள முடியும் போலிருக்கு.

[ஓவியன்]

அன்பால மட்டும் தான் எல்லோர்ரையும் கிணற்றுள் தள்ள முடியும் போலிருக்கு.

ஆமா அன்பால என்னவேண்டுமானாலும் சாதித்து விடலாம்.....!!

[aren]

அன்பால மட்டும் தான் எல்லோரையும் கிணற்றுள் தள்ள முடியும் போலிருக்கு.

ஆமாம் அவ்வளவு பெரிய (வெயிட்டான) ஆள்தான் அவர்.