ஜெயாஸ்தா
21-04-2007, 10:47 AM
மூச்சுவாங்க ஓடிக்கொண்டிருந்தான் கோபால் சாமி. பின்னால் அவனைத் துரத்தியபடி பெருங்கூட்டம். மாட்டினால் தொலைந்தோம் என நினைத்துக் கொண்டே ஓட்டத்தை விரைவு படுத்தினான் கோபால்சாமி. துரத்தி வந்த கூட்டம் கோபால் சாமியின் ஓட்டத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் பின் தங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு வழியாய் தப்பித்த கோபால் அருகிலிருந்து விநாயகர் கோயிலுக்குள் வந்து பிரகாரத்தில் அமர்ந்தான். பின் தன் 'அடித்து" வந்த மணிபர்ஸை எடுத்து திறந்து பார்த்தான்.
"அட ச்சீ... சரியான பிச்சைக்காரப்பயலாய் இருப்பான் போலிருக்கே...!" - பர்ஸினுள்ளிருந்து அவனைப் பார்த்து ஒரு ஐந்து ரூபாய் நாணயம் மட்டும் சிரித்தது. இந்த ஐந்து ரூபாய்க்காகவா இப்படி உயிரைப் பணயம் வைத்து ஓடி வந்தோம். அவனுக்கு இப்போது அவன் தொழில் மேல் ஒரு வெறுப்பு வந்தது. ஐந்து ரூபாய் நாணயத்தை எடுத்து தன் சட்டைப்பையில் போட்டுக்கொண்டு, பின் தன் கையிலிருந்த காலி பர்சை தூக்கி சாக்கடையில் வீசினான்.
தற்செயலாய் நிமிர்ந்து எதிரேயிருந்த சுவரைப் பார்த்தான். சுவற்றில் லித்தோ போஸ்டாரில் "அமைச்சர் முனுசாமி காதுகுத்து விழாவிற்கு உங்களை அன்புடன் அழைக்கிறார்" என்ற வாசகத்துடன் ஒரு அமைச்சர் கைகளைக்கூப்பியபடியே சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்.
"அட... இவரை எங்கேயோ பார்த்தது போலிருக்கிறதே...." நெற்றியைச் சுருக்கி யோசித்தான் கோபால்சாமி.
அப்போதுதான் அவனுக்கு ஞாபகம் வந்தது. 'அட.. இவன் நம்ம முனுசாமி....!".
முன்பெல்லாம் இருவரும் சேர்ந்துதான் 'தொழில்' செய்து வந்தார்கள். முனுசாமியால் வேகமாய் ஓடமுடியாததால் அடிக்கடி கூட்டத்திடம் மாட்டி அடிவாங்கிய அனுபவம் நிறைய உண்டு. கடைசியில் ஒரு நாள் கோபால் சாமியிடம் வந்து "கோபாலு.... நம்மளுக்கு இந்ததொழில் ஒத்து வராது..... நான் வேற தொழிலுக்கு போறேன்...!" என்று சொல்லிவிட்டு போனவன்தான். தொழில் பரபரப்பில் முனுசாமியை மறந்தே விட்டான் கோபால் சாமி.
நம்ம முனுசாமி இப்போது அமைச்சாராகிவிட்டானா? -நினைக்கும் போதே பெருமையாய் இருந்தது கோபால்சாமிக்கு. நமக்கும் முன்னைப்போல் இப்போது ஓட முடிவதில்லை. ரொம்ப ரிஸ்க்கெடுத்து பர்சை அடித்தாலும் அதில் ஒரு ரூபாயும், ஐந்து ரூபாயும் இருக்கிறது. நாமும் பேசாமல் இந்த தொழிலைவிட்டுவிட்டு வேறு ஏதாவது தொழில் செய்தால் என்ன? நம் முன்னாள் நண்பன் முனுசாமியிடம் போய் உதவி கேட்போமா? இப்போது அவன் அமைச்சர் அல்லவா? அவன் முன்பைப் போல் இருப்பானா? இல்லை மாறியிருப்பானா?
-முடிவில் முனுசாமியிடம் போய் ஏதாவது உதவி கேட்பது என்று தீர்மனத்தை மனதினுள் நிறைவேற்றி, கோயிலைவிட்டு வெளிநடப்பு செய்தான் கோபால் சாமி.
மாலை வேளை. தன்னிடமிருந்த உடைகளில் நல்ல உடைகளை அணிந்து கொண்டான். வழிச்செலவுக்கு காலையில் அடித்த 'ஐந்து ரூபாயை" எடுத்து பத்திரமாக சட்டைப் பையில் போட்டுக் கொண்டான். முனுசாமியைப் பார்க்க கிளம்பினான் கோபால்சாமி.
சில நிமிட நடைக்கு பின் முனுசாமி பங்களாவை அடைந்தான் கோபால்சாமி. பங்களாவாயில் தலைவரைப் பார்க்க வந்த தொண்டர்களின் கூட்டம். காக்கிச்சீருடையணிந்து துப்பாக்கி ஏந்திய காவலர்களின் பாதுகாப்பு வேறு.
'முனுசாமியை பார்க்கமுடியுமா?" சந்தேகம் வந்தது கோபால்சாமிக்கு. அவன் முன்பு போலிருப்பானா? இல்லை மாறியிருப்பானா? -யோசனையாய் இருந்தது. அவனுக்கு பங்களாவினுள் செல்ல அனுமதி கிடைக்கவில்லை.
.
'தலைவர் இப்போ வெளியே வருவாரு அப்போ பார்த்துக்கோ...." -சொன்னார் ஒரு காவலர். முனுசாமிக்காக வெளியே காத்து நின்றான் கோபால்சாமி.
சிறிது நேரத்தில் தலைவர் பரிவாரங்கள் புடைசூழ வெளிவந்தார். கோபால்சாமி கூட்டத்தில் நீந்தி சென்று முனுசாமியை நெருங்கி வணக்கம் வைத்தான். முனுசாமி, சில விநாடி யோசனைக்கு பிறகு 'ஏலே.... நம்ம கோபால்சாமியாடா நீ.... வாடா எந்தங்கமே..... இத்தனை நாளாய் எங்கடா போயிருந்தே...." என்று சத்தமாய் கூறியவாறு கோபால்சாமியை நெருங்கி பாசத்துடன் இறுக கட்டியணைத்தார். அவனின் இறுகிய அணைப்பில் மெய்மறந்தான் கோபால்சாமி.
"ச்சே... நம்ம நண்பனை பற்றி நாம் தப்பாய் நினைத்து விட்டோமே.... முனுசாமி இன்னும் அப்படியேத்தான் இருக்கிறான். மாறவேயில்லை...!" மனதினுள் மகிழ்ச்சியுடன் நினைத்துக்கொண்டான்.
"நான் வெளியூருக்குப் போறேன் கோபாலு.... நீ இரண்டு நாள் கழிச்சுவந்து என்னைப் பாரு!" -சொல்லிவிட்டு அவனிடம் விடை பெற்று கிளம்பினார் முனுசாமி.
முனுசாமியுடன் கூட்டமும் காரில் ஏறி சென்றது. மிகுந்த சந்தோசத்துடன் தன் வீட்டை நோக்கி நடந்தான் கோபால்சாமி.
கொஞ்சம் களைப்பாக இருந்தது. "ஒரு டீ குடித்தால் என்ன?"
அருகிலிருந்த டீக்கடைக்கு சென்றான் கோபால் சாமி. "ஒரு டீ போடுப்பா" என்று சொல்லிவிட்டு, யதேச்சையாக தன் சட்டைப்பையில் கைவிட்டான் கோபால்சாமி. அங்கே, அவனிடமிருந்த அந்த ஐந்து ரூபாய் காணாமல் போயிருந்தது. திடுக்கிட்டான் கோபால்சாமி. அப்போது அவனுக்கு அவனுடைய பால்ய நண்பன் முனுசாமி அவனை இறுக கட்டியணைத்ததுதான் ஞாபகம்வந்தது. மீண்டும் நினைத்துக்கொண்டான் கோபால்சாமி.
"அவன் இன்னும் மாறவேயில்லை...அப்படியேத்தான் இருக்கிறான்."
"அட ச்சீ... சரியான பிச்சைக்காரப்பயலாய் இருப்பான் போலிருக்கே...!" - பர்ஸினுள்ளிருந்து அவனைப் பார்த்து ஒரு ஐந்து ரூபாய் நாணயம் மட்டும் சிரித்தது. இந்த ஐந்து ரூபாய்க்காகவா இப்படி உயிரைப் பணயம் வைத்து ஓடி வந்தோம். அவனுக்கு இப்போது அவன் தொழில் மேல் ஒரு வெறுப்பு வந்தது. ஐந்து ரூபாய் நாணயத்தை எடுத்து தன் சட்டைப்பையில் போட்டுக்கொண்டு, பின் தன் கையிலிருந்த காலி பர்சை தூக்கி சாக்கடையில் வீசினான்.
தற்செயலாய் நிமிர்ந்து எதிரேயிருந்த சுவரைப் பார்த்தான். சுவற்றில் லித்தோ போஸ்டாரில் "அமைச்சர் முனுசாமி காதுகுத்து விழாவிற்கு உங்களை அன்புடன் அழைக்கிறார்" என்ற வாசகத்துடன் ஒரு அமைச்சர் கைகளைக்கூப்பியபடியே சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்.
"அட... இவரை எங்கேயோ பார்த்தது போலிருக்கிறதே...." நெற்றியைச் சுருக்கி யோசித்தான் கோபால்சாமி.
அப்போதுதான் அவனுக்கு ஞாபகம் வந்தது. 'அட.. இவன் நம்ம முனுசாமி....!".
முன்பெல்லாம் இருவரும் சேர்ந்துதான் 'தொழில்' செய்து வந்தார்கள். முனுசாமியால் வேகமாய் ஓடமுடியாததால் அடிக்கடி கூட்டத்திடம் மாட்டி அடிவாங்கிய அனுபவம் நிறைய உண்டு. கடைசியில் ஒரு நாள் கோபால் சாமியிடம் வந்து "கோபாலு.... நம்மளுக்கு இந்ததொழில் ஒத்து வராது..... நான் வேற தொழிலுக்கு போறேன்...!" என்று சொல்லிவிட்டு போனவன்தான். தொழில் பரபரப்பில் முனுசாமியை மறந்தே விட்டான் கோபால் சாமி.
நம்ம முனுசாமி இப்போது அமைச்சாராகிவிட்டானா? -நினைக்கும் போதே பெருமையாய் இருந்தது கோபால்சாமிக்கு. நமக்கும் முன்னைப்போல் இப்போது ஓட முடிவதில்லை. ரொம்ப ரிஸ்க்கெடுத்து பர்சை அடித்தாலும் அதில் ஒரு ரூபாயும், ஐந்து ரூபாயும் இருக்கிறது. நாமும் பேசாமல் இந்த தொழிலைவிட்டுவிட்டு வேறு ஏதாவது தொழில் செய்தால் என்ன? நம் முன்னாள் நண்பன் முனுசாமியிடம் போய் உதவி கேட்போமா? இப்போது அவன் அமைச்சர் அல்லவா? அவன் முன்பைப் போல் இருப்பானா? இல்லை மாறியிருப்பானா?
-முடிவில் முனுசாமியிடம் போய் ஏதாவது உதவி கேட்பது என்று தீர்மனத்தை மனதினுள் நிறைவேற்றி, கோயிலைவிட்டு வெளிநடப்பு செய்தான் கோபால் சாமி.
மாலை வேளை. தன்னிடமிருந்த உடைகளில் நல்ல உடைகளை அணிந்து கொண்டான். வழிச்செலவுக்கு காலையில் அடித்த 'ஐந்து ரூபாயை" எடுத்து பத்திரமாக சட்டைப் பையில் போட்டுக் கொண்டான். முனுசாமியைப் பார்க்க கிளம்பினான் கோபால்சாமி.
சில நிமிட நடைக்கு பின் முனுசாமி பங்களாவை அடைந்தான் கோபால்சாமி. பங்களாவாயில் தலைவரைப் பார்க்க வந்த தொண்டர்களின் கூட்டம். காக்கிச்சீருடையணிந்து துப்பாக்கி ஏந்திய காவலர்களின் பாதுகாப்பு வேறு.
'முனுசாமியை பார்க்கமுடியுமா?" சந்தேகம் வந்தது கோபால்சாமிக்கு. அவன் முன்பு போலிருப்பானா? இல்லை மாறியிருப்பானா? -யோசனையாய் இருந்தது. அவனுக்கு பங்களாவினுள் செல்ல அனுமதி கிடைக்கவில்லை.
.
'தலைவர் இப்போ வெளியே வருவாரு அப்போ பார்த்துக்கோ...." -சொன்னார் ஒரு காவலர். முனுசாமிக்காக வெளியே காத்து நின்றான் கோபால்சாமி.
சிறிது நேரத்தில் தலைவர் பரிவாரங்கள் புடைசூழ வெளிவந்தார். கோபால்சாமி கூட்டத்தில் நீந்தி சென்று முனுசாமியை நெருங்கி வணக்கம் வைத்தான். முனுசாமி, சில விநாடி யோசனைக்கு பிறகு 'ஏலே.... நம்ம கோபால்சாமியாடா நீ.... வாடா எந்தங்கமே..... இத்தனை நாளாய் எங்கடா போயிருந்தே...." என்று சத்தமாய் கூறியவாறு கோபால்சாமியை நெருங்கி பாசத்துடன் இறுக கட்டியணைத்தார். அவனின் இறுகிய அணைப்பில் மெய்மறந்தான் கோபால்சாமி.
"ச்சே... நம்ம நண்பனை பற்றி நாம் தப்பாய் நினைத்து விட்டோமே.... முனுசாமி இன்னும் அப்படியேத்தான் இருக்கிறான். மாறவேயில்லை...!" மனதினுள் மகிழ்ச்சியுடன் நினைத்துக்கொண்டான்.
"நான் வெளியூருக்குப் போறேன் கோபாலு.... நீ இரண்டு நாள் கழிச்சுவந்து என்னைப் பாரு!" -சொல்லிவிட்டு அவனிடம் விடை பெற்று கிளம்பினார் முனுசாமி.
முனுசாமியுடன் கூட்டமும் காரில் ஏறி சென்றது. மிகுந்த சந்தோசத்துடன் தன் வீட்டை நோக்கி நடந்தான் கோபால்சாமி.
கொஞ்சம் களைப்பாக இருந்தது. "ஒரு டீ குடித்தால் என்ன?"
அருகிலிருந்த டீக்கடைக்கு சென்றான் கோபால் சாமி. "ஒரு டீ போடுப்பா" என்று சொல்லிவிட்டு, யதேச்சையாக தன் சட்டைப்பையில் கைவிட்டான் கோபால்சாமி. அங்கே, அவனிடமிருந்த அந்த ஐந்து ரூபாய் காணாமல் போயிருந்தது. திடுக்கிட்டான் கோபால்சாமி. அப்போது அவனுக்கு அவனுடைய பால்ய நண்பன் முனுசாமி அவனை இறுக கட்டியணைத்ததுதான் ஞாபகம்வந்தது. மீண்டும் நினைத்துக்கொண்டான் கோபால்சாமி.
"அவன் இன்னும் மாறவேயில்லை...அப்படியேத்தான் இருக்கிறான்."