poo
18-11-2005, 09:29 AM
தூரத்தில் அப்பாவைப் பார்த்தபோதே மனது பிசைய ஆரம்பித்துவிட்டது.
அப்பா எப்போதெல்லாம் வீட்டிற்கு வருவாரோ அப்போதெல்லாம் பிரச்சினையை ஆரம்பித்துவிடுவாள் ஜானகி. அவளை நான் கைப்பிடித்து ஆறு ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. முதல் மூன்று வருடங்கள் நல்லபடியாகத்தான் போய்க்கொண்டிருந்தது. பிறகுதான் பிரச்சினைகள் தொடங்கியது. பெண்கள் எதையும் எளிதாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை., சிறிய பிரச்சினைகளைக்கூட தனக்கு இழுக்கு என மனதில் நினைத்துவிட்டால் அவ்வளவுதான்.., பழிவாங்கும் எண்ணம் மனதிற்குள்
வந்துவிட்டால் அதை கண்மூடித்தனமாக நிறைவேற்றுவார்கள் என சொல்லக்கேட்டிருக்கிறேன்.. ஆனால் ஜானகியிடம்தான் பார்க்கிறேன். என் வீட்டுப்பேச்சை எடுத்தாலே எரிந்துவிழ ஆரம்பித்துவிடுவாள். சில நாட்களில் வேலைவிட்டு வர தாமதமாகிவிட்டால், உங்க வீட்டுக்கு போயிருப்பீங்க... ,கொஞ்சம் பணம் கணக்கில்லாமல் செலவாகிவிட்டால் உங்க வீட்டுக்கு கொடுத்தீங்களா., நான் ஏதேனும் கோபமாக கேட்டால் இப்படி கேக்கனும்னு பாடமா..., பாசமாக பேசினால் இப்படித்தான் வேஷமா.. என தொட்டதிற்கெல்லாம் குற்றம்தான்.
என் ஜானுவா இப்படியென நான் வேதனைப்படாத நாளேயில்லை. இன்று அப்பாவைப் பார்த்ததும் ஜானகி எப்படி நடந்துகொள்வாள்.
வீட்டை நெருங்க நெருங்க.., அப்பா..நான்..ஜானு..ஜானகியென சிந்தனைகள் சுழன்றடிக்க ஆரம்பித்தன..
வேற ஜாதிப்பொண்ணாப்பா.. அப்பா கேட்டபோது நிமிர்ந்து முகத்தைப் பார்த்தேன்.. அதில் எந்தவித உணர்ச்சியும் இல்லை. ஆனாலும் நான் உண்மையை சொல்லியாக வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்ததால், ஆமாம்பா.. என்றேன். முன்னமே பதிவுத்திருமணம்கூட செஞ்சிக்கிட்டயாமே.., இம்முறை என்னால் அவரது முகத்தை நிமிர்ந்து பார்க்கமுடியவில்லை. குனிந்திருந்த என் தாடையைப் பிடித்து நிமிர்த்தி, தப்பு பண்ணிட்டோம்னு நினைக்கறயாப்பா... இப்படி அப்பா கேட்டதும் என்னையுமறியாமல் கண்கள் கலங்க ஆரம்பித்துவிட்டது. என்ன இது சின்னப்பையன் மாதிரி... கண்களை நான்கு விரல்களால் ஒத்தடம் கொடுப்பதைப்போல துடைத்துவிட்டவர்., மனுஷ ஜாதியிலதானே கல்யாணம் பண்ணியிருக்க.. அதுக்கேன் இப்படி கலங்கற... தோள்பட்டையை தட்டிக்கொடுத்து, சீக்கிரமே வேலையில நிலை பண்ணிக்கோ. அப்பத்தான் வாழ்க்கை நிலையா இருக்கும்.. அதற்குமேல் அப்பா எதுவும் பேசவில்லை.
ஜாதிவிட்டு ஜாதி காதலிக்கிறானாம்மே உம்மவன்.. இந்த வார்த்தைகளை அப்பாவிற்கு தெரிந்தவர்கள் கிட்டத்தட்ட ஆயிரம் முறை கேட்டிருப்பார்கள். பதில் வருமென எதிர்ப்பார்த்து எய்தவர்களெல்லாம் அப்பாவின் ஆழ்ந்த மௌனத்தைக்கண்டு ஊமையாய் திரும்பியதை என்னிடம் சொல்வார்கள்.அந்த மௌனத்தின் அர்த்தமென்னவென அப்போதெல்லாம் என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை... ஜானுவிடம் மட்டும் இதுபற்றி பயந்தபடி பேசுவேன். அவள் என்னைவிட சுத்தம்...வீடு, அப்பா எனப் பேசினாலே எழுந்து விடுவாள்.. இப்போதும்தான் அப்படித்தான் இருக்கிறாள் ஜானகி.
ஜானுவை சந்தித்தபின்னர்தான் வேலை பார்க்கவேண்டும் என்ற எண்ணமே எனக்குள் எழுந்தது. ஆரம்பத்தில் ஒரு மதுபானத் தொழிற்சாலையில் வேலை கிடைத்தது. அப்பாவிடம் சொல்லவேண்டுமென்றுகூட தோன்றவில்லை. ஜானுவிடம் சொன்னபோது அவள் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. கடைசியில் அப்பாவின் நண்பர் ஒருவர் மூலமாக ஒரு கெமிக்கல் கம்பெனியில் வேலை கிடைத்தது. அப்போது ஜானுவிற்கு அப்பா தெய்வமாக தெரிந்தார்.
அப்பா அவங்க வீட்ல ரொம்ப தொல்லை பண்றாங்கப்பா.. தயக்கத்துடன் ஆரம்பித்தபோது, அவங்களுக்கும் தெரியுமா.. எப்போதும்போல அமைதியாகவே இருந்தார் அப்பா. ம்ம். தெரியும்பா.. ஆனா ரொம்ப முன்னாடியெல்லாம் இல்ல.. போனமாசம்தான்..., என்ன சொன்னாங்க என்பதைப்போல முகத்தைப் பார்த்தார். முதல்ல கத்தினாங்க...நான் வார்த்தைகளை விழுங்க, இப்போ என்னவாம்...புருவத்தை ஏற்றினார். கல்யாணம் முடிச்சிட்டு ஏன் தனியா இருக்கனும் கூட்டிக்கிட்டு போன்னு சொல்றாங்கப்பா. வாஸ்தவம்தான்... கூட்டிக்கிட்டு போய்டு... முடித்துக்கொண்டார். அப்பாவிடம் பேசுபவர்களுக்கு ஏன் இவர் இப்படி எடுத்தேன் கவிழ்த்தேனென பேசுகிறார் என நினைக்கத் தோன்றும். ஆனால் அந்த முடிவுக்கு முன்னால் நிலவும் அமைதியும் அவர் உள்ளுக்குள் இடும் கணக்கீடுகளும் எல்லோருக்கும் புரியுமா வென்பது சந்தேகம்தான்.
காதலிக்கும்போதே நண்பனிடம் சொல்லி வைத்தாற்போல அவனது வீட்டின் மேல் போர்ஷனில் ஜானுவோடு குடியேறியாகிவிட்டது. ஜானுவின் வீட்டில் அவளது திருமணத்தையோ, புதுக்குடித்தனத்தையோ கொண்டாடவில்லை. அதற்கு காரணம் அவளின் நான்கு அக்காக்கள் மணமாகாமல் இருந்ததாகத்தான் இருக்குமென நினைத்துக் கொண்டாலும் ஜானுவை இந்த விஷயத்தில் மனம் நோகாமல் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டுமென சபதமிட்டுக் கொண்டேன்.
உங்க அப்பா தனி ஆள்தானே.. அந்த மனுஷருக்கு ஒரு முழு வீடு எதுக்காம். ஒத்த அறை போதாதாம்மா., திருமணமான இரண்டாம் வருடம் விளையாட்டாய் கேட்டாள் ஜானு. அவள் எதைக் கேட்டாலும் விளையாட்டாக கேட்கிறாள் என்றுதான் என் மனம் நினைத்தது. சரி அப்படியே அவர் ஒரு அறையில தங்கிக்கிட்டு வீட்டை கொடுத்தாலும் நம்மாள அங்க போகவா முடியும். அந்த கிராமத்துல ஒரு வசதியும் இல்லைன்னு நீதானே அடிக்கடி கிண்டலடிப்பே... என்றேன்., ஆமாம் இப்போ யாரு அங்கபோகனும்னு சொன்னா.. அப்புறம் என் பிள்ளையை கார்ப்பரேஷன் ஸ்கூல்லதான் படிக்கவைக்கனும், அந்த வீட்டை இடிச்சி அதுல இருக்கற ஜன்னல், ரீப்பர் எல்லாத்தையும் எடுத்துக்கிட்டு வந்தா நல்ல விலைக்கு விக்கலாம்.... - சொன்ன ஜானுவை நான் கண்டிக்காமல் விட்டு விட்டேன். என் பலமென நான் நினைத்ததையெல்லாம் ஜானு என் பலவீனங்களென புரிந்து கொண்டதுதான் துரதிஷ்டம்.
கையால் தறி அடிக்கும் வேலைக்கு சென்று மெல்ல பவர் லூமுக்கு மாறி பத்து வருடங்கள் கழித்து பஞ்சாலையில் வேலைக்கு அமர்ந்த அப்பாவிற்கு எழுபதுகளில் மாதச்சம்பளம் சொற்பமாம். அம்மாவழி தாத்தா வீட்டையொட்டி ஒற்றைப் பக்கமாக கூரை இறக்கி அங்கேதான் நான் பிறக்கும் வரை வாசம். கார் ஷெட்டாகவும், வார நாட்களில் ஆட்டம்போடவும் இரண்டு அடுக்காய் சபாபதி கட்டியிருந்த மெத்தைவீடு விலைக்கு வந்தபோது நண்பர்கள் கொடுத்த தைரியத்தாலும் பண உதவியாலும் நான் வந்தவேளை நல்ல வேளையென துணிந்து வீட்டை வாங்கிய அப்பா.பின்னர் தொண்ணூறுகளில் மராமத்து வேலைகளை முடித்தபோது ரிட்டயர்டு ஆகிவிட்டிருந்தார் அப்பா. கிட்டத்தட்ட 25 வருட போராட்டம். வீட்டிற்கு வாங்கிய கடன்கள், என் படிப்புக்கான கடன்கள் எல்லாம் அடைத்ததுபோக அவரது கையில் எதுவும் மிஞ்சியதாக எனக்கு தெரியவில்லை. நல்லவேளையாக திருமணத்திற்கு அவருக்கு செலவு வைக்கவில்லையென என் விளையாட்டுப்புத்தி நினைத்தது.
திருமணமானவுடனே தனிக்குடித்தனம். ஆனால் குடும்பத்தை எப்படி நடத்துவதென்று புரியவில்லை. ஜானுவும் வேலைக்கு போக ஆரம்பித்திருந்தாள். காலையில் காபி, டிபன், மதியம் சாப்பாடு, இரவு டின்னர் என ஒரு குடும்பத்திற்கான முறைகள் எதுவுமே முறையாக நடக்காது. பல நேரங்களில் ஜானு காலையில் சாதம் மட்டும் வடித்து வைத்துவிட்டு மதியம் கடையில் தயிர் வாங்கிக் கொள்ளச் சொல்வாள். அவளுக்கு முன்னதாக நான் வேலைவிட்டு வந்துவிடுவேன். ஜானுவுக்காக பஸ் ஸ்டாப்பில் வெய்ட் பண்ணுவேன்.இருவரும் வீட்டிற்கு நடந்துவரும்போதே வழியில் நாடார் கடையில் அரை கிலோ ஈர இட்லி மாவும் மூன்று ரூபாய்க்கு தக்காளியும் வாங்கிவந்துவிடுவோம். அதை சமைத்து சாப்பிட்டுப் படுக்கவே மணி பதினொன்றைத் தாண்டிவிடும்.
அம்மா போனபின்பு பாட்டிதான் வீட்டு சமையல். பாட்டிக்கு மூன்று வேளையும் சாதம்தான் சமைக்கத் தெரியும். எனக்கு ஒருவேளயாச்சும் டிபன் இருக்கனும். இதனாலயே பாட்டிக்கும் எனக்கும் அடிக்கடி போராட்டம் நடக்கும். அப்பாதான் அடிக்கடி பிரச்சினையை தீர்த்துவைப்பார். சில நேரங்களில் காலையில் இட்லி சாப்பிட இரண்டு ரூபாய் கொடுத்துவிடுவார். ஆனாலும் எல்லா நேரத்திலும் அவரால் கொடுக்கமுடியாது. அதனால் ரேஷனில் கோதுமை வாங்கி பாட்டியைவிட்டு அரைத்து வரச்சொல்லி,.மாவு கரைப்பதில் தொடங்கி உப்பு சேர்த்து தோசை ஊற்றுவதுவரை சொல்லிக் கொடுத்து, அதற்கு தொட்டுக்கொள்ள மிளகாய்த் தூளில் பூண்டை நசுக்கி, தூள் உப்பு போட்டு நல்லெண்ணெய் ஊற்றி கலக்கி சட்னியை எல்லாம் தூக்கிச்சாப்பிடும்படி செய்து கொடுத்து சாப்பிட்டுப் பாருடா என்றார். அன்றிலிருந்து நான் பாட்டியிடம் சண்டை போடுவதேயில்லை. ஜானகிக்கு அந்த ஒரு ஐட்டம் மட்டும் பிடிக்காது. இதென்ன மாட்டுக்கு போடற தவிட்டுக் கலர்ல வறட்டிமாதிரி ச்ச்சே.. மனுஷங்க சாப்பிடறதா இதுவென உதாசீனப்படுத்தி விடுவாள். ஆனால் ஜானு ஒருமுறை சூப்பர் டேஸ்ட்டுப்பான்னு மிளகாய்த்தூள் ஒட்டிய விரலை சப்பி சப்பி சாப்பிட்டிருக்கிறாள்.
நானும் அவளும் சம்பாதித்துக் கொண்டிருந்ததால் பணத்திற்கு பிரச்சினையில்லை. அப்பா அவருக்கு மாதந்தோறும் வரும் முன்னூற்றி நாற்பத்தைந்து ரூபாய் பென்ஷன் பணத்திலேயே ஜீவனத்தை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார். ஆரம்பத்தில் ஜானுவுக்கு தெரிந்தே ஐம்பது , நூறு என செலவுக்கு தந்திருக்கிறேன். அவர் தனியேத்தானே இருக்கார்.. நம்மகூட வைச்சிக்கலாமேன்னு நிறையமுறை ஜானுவிடம் கேட்டிருக்கிறேன். அப்போதெல்லாம் நோ-வென மறுத்துவிட்ட ஜானகி. பையன் வளர்ந்துவிட்டபின் ஸ்கூலுக்கு கொண்டுபோய் விட்டு திருப்பிக் கூட்டிக்கிட்டு வர உங்கப்பாவை இங்கயே தங்கிக்கச் சொல்லுங்கன்னு சொன்னாள். நல்ல வாய்ப்பு என அப்பாவை ஊரிலிருந்து வலுக்கட்டாயமாக அழைத்துவந்து தங்கவைத்தேன்.
அப்பா ஆரம்பகாலத்தில் எவ்வளவு இறுக்கமானவராக அமைதியானவராக இருந்தாரோ அதற்கு நேர் எதிராய் மாறிவிட்டிருந்தார்.. வயது ஏறினால் குழந்தை குணம் என்பார்கள் அவருக்கு அது முழுக்கப் பொருந்தியிருந்தது. செலவுக்கு பத்து ரூபாய் வேண்டுமென்றால்கூட என்னிடம் பத்து ரூபா கொடுடான்னு சாதாரணமாய் கேட்க மாட்டார்..எனக்கு பத்து ரூபாய் வேணும்.. என சற்றே உரத்தக் குரலில் மிடுக்காய் கேட்பார்.. அந்த மிடுக்கு குழந்தைகள் சிலசமயம் உரிமையாக கொஞ்சமும் இறங்காமல் எனக்கு அது வேணும்.. இது வேணுமென கேட்குமே அப்படிப்பட்ட மிடுக்கு. இதை நான் நன்கு புரிந்திருந்தேன்.. ஆனால் ஜானகிக்கு புரியவில்லை.
கேட்கறது பிச்சை அதுல என்ன எகத்தாளமென நக்கலடிப்பாள். அப்பாவிற்கு விஷயம் தெரிந்துவிடப் போகிறதென நானும் அதை பெரிதாக்குவதில்லை.
அப்பா கையால் தினமும் ஐம்பது காசாவது வாங்கிவிடவேண்டும் இல்லையென்றால்
ஸ்கூலுக்கு போகவே பிடிக்காது. அவர் இரவு ஷிப்ட் முடிந்து மறுநாள் காலை எட்டே முக்கால் மணிக்கு வெங்கடகிருஷ்ணா பஸ்ஸில்தான் வருவார். அந்த பஸ் வரும்வரை வீட்டில் இருந்தால் ஸ்கூலுக்கு நேரமாகிவிடும்.அதனால் கிளம்பிவிடுவேன்,. ஏரிக்கரை ஓரமான ரோட்டில் நடந்துபோகும்போது வழியில் பஸ் கிராஸ் ஆகும். அந்த நேரம் பஸ்ஸின் ஏதேனும் ஒரு ஜன்னல் ஓர சீட்டில் இருந்து
ஒரு முடிந்த ஜவ்வுத்தால் பை விழும். அதை ஓடிச்சென்று எடுத்து பிரித்தால் உள்ளே நாலனா புளிப்பு மிட்டாய் இரண்டும், ஐம்பது காசு வில்லை யொன்றும் இருக்கும். ஜானுவிடம் இந்தக்கதையை சொல்லிச் சொல்லி ஆனந்தப்படுவேன். ஆனால் ஜானகியிடம் இந்தக்கதை எடுபடுவதேயில்லை.
அடிக்கடி உங்க அப்பாவுக்கு விவஸ்தை இல்லை.. இப்படி நடந்துக்கறார்.,. அப்படி நடந்துக்கறார்.. என ஜானு இரவு படுக்கையில் தினமும் புகார் வாசிப்பாள். நான் இதெல்லாம் குடும்ப வாழ்வில் சகஜம்தானென நினைத்துக் கொள்வேன். ஒருநாள் அப்பா என் பையன் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த பிஸ்கட்டில் ஒன்றை உரிமையாய் எடுத்து கடித்துவிட பையன் கத்தி கூப்பாடு போட்டு வீட்டையே இரண்டாக்கிவிட்டான். கடைவீதியில் சந்தித்த தோழியோடு வீடு திரும்பிய ஜானு அழுதுகொண்டிருந்த பையனிடம் என்னடாவென கேட்டு..அப்பாவைப் பார்த்து, அறிவில்லை உங்களுக்கு.., இதென்ன அல்பத்தனமா..,அது இதுவென பொரிந்து தள்ளினாள். எனக்கு கோபம் அதிகமாகி ஜானுவை ஒரு அறைவிட்டு விட்டேன். அவ்வளவுதான். அன்றிலிருந்து அப்பா ஜானகிக்கு பரம விரோதியாகிவிட்டார். நான் அறைந்தது, அதுவும் அவளது தோழியின் முன் அடித்தது அவளது நெஞ்சில் பசுமரத்தாணிபோல பதிந்துவிட்டது போலும். இந்த நிகழ்ச்சிக்குப்பின் ஜானகி நேரிடையாகவே அப்பாவை முகத்திலடிக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள். திடீரென ஒரு வேலைக்காரியை கொண்டுவந்து வீட்டில் தங்கவைத்தாள் ஜானகி.
"அப்பா நாளைக்கு தாத்தா எங்க ஸ்கூல் இண்டிபெண்டஸ் டே ·பங்கஷனுக்கு வரமாட்டாராமே.. ஏம்ப்பா..."பையன் கேட்டபோது என்னால் பதில் சொல்லமுடியவில்லை.
கடந்த காலங்களை மறந்து அடுத்தடுத்து வீட்டிற்கு வந்து வந்துதான் போய்க் கொண்டிருந்தார் அப்பா. ஆனால் ஒவ்வொருமுறையும் ஜானகியால் ஏதேனும் குற்றம் சுமத்தப்பட்டு.. வார்த்தைகளால் குத்தப்பட்டு வெளியேறிக் கொண்டிருந்தார். வீட்டிற்கு வராதீங்கப்பான்னு சொல்லிவிட பலமுறை யோசிப்பேன்.. அது வேறுமாதிரியான தாக்கத்தை அவர் மனதில் உண்டாக்கிவிடப் போகிறதென்றும், அவரது சந்தோஷத்தை கெடுத்துவிடக் கூடாதென்றும் சொல்லவேயில்லை கடைசிவரை.........
தூரத்தில் இருந்த அப்பாவின் அருகே வந்து விட்டோம்.
வீட்டின் முன் பந்தல் போடப்பட்டு அப்பா படுக்க வைக்கப்பட்டிருந்தார். நல்லாத்தான்யா இருந்தார்.. காலையில மவன் வீட்டுக்கு போறேன் அஞ்சு ரூபாய்க்கு எல்லாடை சுட்டுவை அப்பத்தான்னு சொல்லிட்டு படுக்கப் போனவன்..ஒரேடியா படுத்திட்டானே ராசா.., பக்கத்துவீட்டு எல்லாடைக்கார பாட்டி தலையில் அடித்து அழுதாள். என்னால் நிற்கமுடியவில்லை.. அப்படியே அப்பாவின் மடிமேல் தலையை சாய்த்துக் கொண்டேன்.அருகில் நின்ற ஜானகி என் தோளைப்பற்றி மண்டியிட்டு உட்கார்ந்தாள்.. என் முதுகைக்கட்டிய மகன் எட்டிப்பார்த்து "தாத்தா எழுந்திருங்க தாத்தா... அம்மா இனிமே உங்களைத் திட்டமாட்டாங்க தாத்தா...
எழுந்துவாங்க வீட்டுக்கு போலாம்.. " என அப்பாவை உலுக்க... அந்த பிஞ்சு செய்கையில் உடைந்துபோன ஜானகி. என்னைவிட்டு விலகி அப்பாவின் பாதங்களை இருகைகளாலும் இறுகப்பற்றி அவரது கால்களில் முகம் புதைத்து குலுங்கிக் குலுங்கி அழ ஆரம்பித்தாள்.. துக்கத்தில், இழப்பில் ஆண்களுக்கு ஆறுதல் அமைதி, பெண்களுக்கு அழுகை... அரைமணி நேரமாகியும் அவள் எழவில்லை. நானும் எழுப்பவில்லை..
ஜானகி அழவேண்டும்....., ஜானகி அழட்டும்.. அழுதுமுடித்து திரும்பட்டும் ஜானு!...
**************************************
அப்பா எப்போதெல்லாம் வீட்டிற்கு வருவாரோ அப்போதெல்லாம் பிரச்சினையை ஆரம்பித்துவிடுவாள் ஜானகி. அவளை நான் கைப்பிடித்து ஆறு ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. முதல் மூன்று வருடங்கள் நல்லபடியாகத்தான் போய்க்கொண்டிருந்தது. பிறகுதான் பிரச்சினைகள் தொடங்கியது. பெண்கள் எதையும் எளிதாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை., சிறிய பிரச்சினைகளைக்கூட தனக்கு இழுக்கு என மனதில் நினைத்துவிட்டால் அவ்வளவுதான்.., பழிவாங்கும் எண்ணம் மனதிற்குள்
வந்துவிட்டால் அதை கண்மூடித்தனமாக நிறைவேற்றுவார்கள் என சொல்லக்கேட்டிருக்கிறேன்.. ஆனால் ஜானகியிடம்தான் பார்க்கிறேன். என் வீட்டுப்பேச்சை எடுத்தாலே எரிந்துவிழ ஆரம்பித்துவிடுவாள். சில நாட்களில் வேலைவிட்டு வர தாமதமாகிவிட்டால், உங்க வீட்டுக்கு போயிருப்பீங்க... ,கொஞ்சம் பணம் கணக்கில்லாமல் செலவாகிவிட்டால் உங்க வீட்டுக்கு கொடுத்தீங்களா., நான் ஏதேனும் கோபமாக கேட்டால் இப்படி கேக்கனும்னு பாடமா..., பாசமாக பேசினால் இப்படித்தான் வேஷமா.. என தொட்டதிற்கெல்லாம் குற்றம்தான்.
என் ஜானுவா இப்படியென நான் வேதனைப்படாத நாளேயில்லை. இன்று அப்பாவைப் பார்த்ததும் ஜானகி எப்படி நடந்துகொள்வாள்.
வீட்டை நெருங்க நெருங்க.., அப்பா..நான்..ஜானு..ஜானகியென சிந்தனைகள் சுழன்றடிக்க ஆரம்பித்தன..
வேற ஜாதிப்பொண்ணாப்பா.. அப்பா கேட்டபோது நிமிர்ந்து முகத்தைப் பார்த்தேன்.. அதில் எந்தவித உணர்ச்சியும் இல்லை. ஆனாலும் நான் உண்மையை சொல்லியாக வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்ததால், ஆமாம்பா.. என்றேன். முன்னமே பதிவுத்திருமணம்கூட செஞ்சிக்கிட்டயாமே.., இம்முறை என்னால் அவரது முகத்தை நிமிர்ந்து பார்க்கமுடியவில்லை. குனிந்திருந்த என் தாடையைப் பிடித்து நிமிர்த்தி, தப்பு பண்ணிட்டோம்னு நினைக்கறயாப்பா... இப்படி அப்பா கேட்டதும் என்னையுமறியாமல் கண்கள் கலங்க ஆரம்பித்துவிட்டது. என்ன இது சின்னப்பையன் மாதிரி... கண்களை நான்கு விரல்களால் ஒத்தடம் கொடுப்பதைப்போல துடைத்துவிட்டவர்., மனுஷ ஜாதியிலதானே கல்யாணம் பண்ணியிருக்க.. அதுக்கேன் இப்படி கலங்கற... தோள்பட்டையை தட்டிக்கொடுத்து, சீக்கிரமே வேலையில நிலை பண்ணிக்கோ. அப்பத்தான் வாழ்க்கை நிலையா இருக்கும்.. அதற்குமேல் அப்பா எதுவும் பேசவில்லை.
ஜாதிவிட்டு ஜாதி காதலிக்கிறானாம்மே உம்மவன்.. இந்த வார்த்தைகளை அப்பாவிற்கு தெரிந்தவர்கள் கிட்டத்தட்ட ஆயிரம் முறை கேட்டிருப்பார்கள். பதில் வருமென எதிர்ப்பார்த்து எய்தவர்களெல்லாம் அப்பாவின் ஆழ்ந்த மௌனத்தைக்கண்டு ஊமையாய் திரும்பியதை என்னிடம் சொல்வார்கள்.அந்த மௌனத்தின் அர்த்தமென்னவென அப்போதெல்லாம் என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை... ஜானுவிடம் மட்டும் இதுபற்றி பயந்தபடி பேசுவேன். அவள் என்னைவிட சுத்தம்...வீடு, அப்பா எனப் பேசினாலே எழுந்து விடுவாள்.. இப்போதும்தான் அப்படித்தான் இருக்கிறாள் ஜானகி.
ஜானுவை சந்தித்தபின்னர்தான் வேலை பார்க்கவேண்டும் என்ற எண்ணமே எனக்குள் எழுந்தது. ஆரம்பத்தில் ஒரு மதுபானத் தொழிற்சாலையில் வேலை கிடைத்தது. அப்பாவிடம் சொல்லவேண்டுமென்றுகூட தோன்றவில்லை. ஜானுவிடம் சொன்னபோது அவள் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. கடைசியில் அப்பாவின் நண்பர் ஒருவர் மூலமாக ஒரு கெமிக்கல் கம்பெனியில் வேலை கிடைத்தது. அப்போது ஜானுவிற்கு அப்பா தெய்வமாக தெரிந்தார்.
அப்பா அவங்க வீட்ல ரொம்ப தொல்லை பண்றாங்கப்பா.. தயக்கத்துடன் ஆரம்பித்தபோது, அவங்களுக்கும் தெரியுமா.. எப்போதும்போல அமைதியாகவே இருந்தார் அப்பா. ம்ம். தெரியும்பா.. ஆனா ரொம்ப முன்னாடியெல்லாம் இல்ல.. போனமாசம்தான்..., என்ன சொன்னாங்க என்பதைப்போல முகத்தைப் பார்த்தார். முதல்ல கத்தினாங்க...நான் வார்த்தைகளை விழுங்க, இப்போ என்னவாம்...புருவத்தை ஏற்றினார். கல்யாணம் முடிச்சிட்டு ஏன் தனியா இருக்கனும் கூட்டிக்கிட்டு போன்னு சொல்றாங்கப்பா. வாஸ்தவம்தான்... கூட்டிக்கிட்டு போய்டு... முடித்துக்கொண்டார். அப்பாவிடம் பேசுபவர்களுக்கு ஏன் இவர் இப்படி எடுத்தேன் கவிழ்த்தேனென பேசுகிறார் என நினைக்கத் தோன்றும். ஆனால் அந்த முடிவுக்கு முன்னால் நிலவும் அமைதியும் அவர் உள்ளுக்குள் இடும் கணக்கீடுகளும் எல்லோருக்கும் புரியுமா வென்பது சந்தேகம்தான்.
காதலிக்கும்போதே நண்பனிடம் சொல்லி வைத்தாற்போல அவனது வீட்டின் மேல் போர்ஷனில் ஜானுவோடு குடியேறியாகிவிட்டது. ஜானுவின் வீட்டில் அவளது திருமணத்தையோ, புதுக்குடித்தனத்தையோ கொண்டாடவில்லை. அதற்கு காரணம் அவளின் நான்கு அக்காக்கள் மணமாகாமல் இருந்ததாகத்தான் இருக்குமென நினைத்துக் கொண்டாலும் ஜானுவை இந்த விஷயத்தில் மனம் நோகாமல் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டுமென சபதமிட்டுக் கொண்டேன்.
உங்க அப்பா தனி ஆள்தானே.. அந்த மனுஷருக்கு ஒரு முழு வீடு எதுக்காம். ஒத்த அறை போதாதாம்மா., திருமணமான இரண்டாம் வருடம் விளையாட்டாய் கேட்டாள் ஜானு. அவள் எதைக் கேட்டாலும் விளையாட்டாக கேட்கிறாள் என்றுதான் என் மனம் நினைத்தது. சரி அப்படியே அவர் ஒரு அறையில தங்கிக்கிட்டு வீட்டை கொடுத்தாலும் நம்மாள அங்க போகவா முடியும். அந்த கிராமத்துல ஒரு வசதியும் இல்லைன்னு நீதானே அடிக்கடி கிண்டலடிப்பே... என்றேன்., ஆமாம் இப்போ யாரு அங்கபோகனும்னு சொன்னா.. அப்புறம் என் பிள்ளையை கார்ப்பரேஷன் ஸ்கூல்லதான் படிக்கவைக்கனும், அந்த வீட்டை இடிச்சி அதுல இருக்கற ஜன்னல், ரீப்பர் எல்லாத்தையும் எடுத்துக்கிட்டு வந்தா நல்ல விலைக்கு விக்கலாம்.... - சொன்ன ஜானுவை நான் கண்டிக்காமல் விட்டு விட்டேன். என் பலமென நான் நினைத்ததையெல்லாம் ஜானு என் பலவீனங்களென புரிந்து கொண்டதுதான் துரதிஷ்டம்.
கையால் தறி அடிக்கும் வேலைக்கு சென்று மெல்ல பவர் லூமுக்கு மாறி பத்து வருடங்கள் கழித்து பஞ்சாலையில் வேலைக்கு அமர்ந்த அப்பாவிற்கு எழுபதுகளில் மாதச்சம்பளம் சொற்பமாம். அம்மாவழி தாத்தா வீட்டையொட்டி ஒற்றைப் பக்கமாக கூரை இறக்கி அங்கேதான் நான் பிறக்கும் வரை வாசம். கார் ஷெட்டாகவும், வார நாட்களில் ஆட்டம்போடவும் இரண்டு அடுக்காய் சபாபதி கட்டியிருந்த மெத்தைவீடு விலைக்கு வந்தபோது நண்பர்கள் கொடுத்த தைரியத்தாலும் பண உதவியாலும் நான் வந்தவேளை நல்ல வேளையென துணிந்து வீட்டை வாங்கிய அப்பா.பின்னர் தொண்ணூறுகளில் மராமத்து வேலைகளை முடித்தபோது ரிட்டயர்டு ஆகிவிட்டிருந்தார் அப்பா. கிட்டத்தட்ட 25 வருட போராட்டம். வீட்டிற்கு வாங்கிய கடன்கள், என் படிப்புக்கான கடன்கள் எல்லாம் அடைத்ததுபோக அவரது கையில் எதுவும் மிஞ்சியதாக எனக்கு தெரியவில்லை. நல்லவேளையாக திருமணத்திற்கு அவருக்கு செலவு வைக்கவில்லையென என் விளையாட்டுப்புத்தி நினைத்தது.
திருமணமானவுடனே தனிக்குடித்தனம். ஆனால் குடும்பத்தை எப்படி நடத்துவதென்று புரியவில்லை. ஜானுவும் வேலைக்கு போக ஆரம்பித்திருந்தாள். காலையில் காபி, டிபன், மதியம் சாப்பாடு, இரவு டின்னர் என ஒரு குடும்பத்திற்கான முறைகள் எதுவுமே முறையாக நடக்காது. பல நேரங்களில் ஜானு காலையில் சாதம் மட்டும் வடித்து வைத்துவிட்டு மதியம் கடையில் தயிர் வாங்கிக் கொள்ளச் சொல்வாள். அவளுக்கு முன்னதாக நான் வேலைவிட்டு வந்துவிடுவேன். ஜானுவுக்காக பஸ் ஸ்டாப்பில் வெய்ட் பண்ணுவேன்.இருவரும் வீட்டிற்கு நடந்துவரும்போதே வழியில் நாடார் கடையில் அரை கிலோ ஈர இட்லி மாவும் மூன்று ரூபாய்க்கு தக்காளியும் வாங்கிவந்துவிடுவோம். அதை சமைத்து சாப்பிட்டுப் படுக்கவே மணி பதினொன்றைத் தாண்டிவிடும்.
அம்மா போனபின்பு பாட்டிதான் வீட்டு சமையல். பாட்டிக்கு மூன்று வேளையும் சாதம்தான் சமைக்கத் தெரியும். எனக்கு ஒருவேளயாச்சும் டிபன் இருக்கனும். இதனாலயே பாட்டிக்கும் எனக்கும் அடிக்கடி போராட்டம் நடக்கும். அப்பாதான் அடிக்கடி பிரச்சினையை தீர்த்துவைப்பார். சில நேரங்களில் காலையில் இட்லி சாப்பிட இரண்டு ரூபாய் கொடுத்துவிடுவார். ஆனாலும் எல்லா நேரத்திலும் அவரால் கொடுக்கமுடியாது. அதனால் ரேஷனில் கோதுமை வாங்கி பாட்டியைவிட்டு அரைத்து வரச்சொல்லி,.மாவு கரைப்பதில் தொடங்கி உப்பு சேர்த்து தோசை ஊற்றுவதுவரை சொல்லிக் கொடுத்து, அதற்கு தொட்டுக்கொள்ள மிளகாய்த் தூளில் பூண்டை நசுக்கி, தூள் உப்பு போட்டு நல்லெண்ணெய் ஊற்றி கலக்கி சட்னியை எல்லாம் தூக்கிச்சாப்பிடும்படி செய்து கொடுத்து சாப்பிட்டுப் பாருடா என்றார். அன்றிலிருந்து நான் பாட்டியிடம் சண்டை போடுவதேயில்லை. ஜானகிக்கு அந்த ஒரு ஐட்டம் மட்டும் பிடிக்காது. இதென்ன மாட்டுக்கு போடற தவிட்டுக் கலர்ல வறட்டிமாதிரி ச்ச்சே.. மனுஷங்க சாப்பிடறதா இதுவென உதாசீனப்படுத்தி விடுவாள். ஆனால் ஜானு ஒருமுறை சூப்பர் டேஸ்ட்டுப்பான்னு மிளகாய்த்தூள் ஒட்டிய விரலை சப்பி சப்பி சாப்பிட்டிருக்கிறாள்.
நானும் அவளும் சம்பாதித்துக் கொண்டிருந்ததால் பணத்திற்கு பிரச்சினையில்லை. அப்பா அவருக்கு மாதந்தோறும் வரும் முன்னூற்றி நாற்பத்தைந்து ரூபாய் பென்ஷன் பணத்திலேயே ஜீவனத்தை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார். ஆரம்பத்தில் ஜானுவுக்கு தெரிந்தே ஐம்பது , நூறு என செலவுக்கு தந்திருக்கிறேன். அவர் தனியேத்தானே இருக்கார்.. நம்மகூட வைச்சிக்கலாமேன்னு நிறையமுறை ஜானுவிடம் கேட்டிருக்கிறேன். அப்போதெல்லாம் நோ-வென மறுத்துவிட்ட ஜானகி. பையன் வளர்ந்துவிட்டபின் ஸ்கூலுக்கு கொண்டுபோய் விட்டு திருப்பிக் கூட்டிக்கிட்டு வர உங்கப்பாவை இங்கயே தங்கிக்கச் சொல்லுங்கன்னு சொன்னாள். நல்ல வாய்ப்பு என அப்பாவை ஊரிலிருந்து வலுக்கட்டாயமாக அழைத்துவந்து தங்கவைத்தேன்.
அப்பா ஆரம்பகாலத்தில் எவ்வளவு இறுக்கமானவராக அமைதியானவராக இருந்தாரோ அதற்கு நேர் எதிராய் மாறிவிட்டிருந்தார்.. வயது ஏறினால் குழந்தை குணம் என்பார்கள் அவருக்கு அது முழுக்கப் பொருந்தியிருந்தது. செலவுக்கு பத்து ரூபாய் வேண்டுமென்றால்கூட என்னிடம் பத்து ரூபா கொடுடான்னு சாதாரணமாய் கேட்க மாட்டார்..எனக்கு பத்து ரூபாய் வேணும்.. என சற்றே உரத்தக் குரலில் மிடுக்காய் கேட்பார்.. அந்த மிடுக்கு குழந்தைகள் சிலசமயம் உரிமையாக கொஞ்சமும் இறங்காமல் எனக்கு அது வேணும்.. இது வேணுமென கேட்குமே அப்படிப்பட்ட மிடுக்கு. இதை நான் நன்கு புரிந்திருந்தேன்.. ஆனால் ஜானகிக்கு புரியவில்லை.
கேட்கறது பிச்சை அதுல என்ன எகத்தாளமென நக்கலடிப்பாள். அப்பாவிற்கு விஷயம் தெரிந்துவிடப் போகிறதென நானும் அதை பெரிதாக்குவதில்லை.
அப்பா கையால் தினமும் ஐம்பது காசாவது வாங்கிவிடவேண்டும் இல்லையென்றால்
ஸ்கூலுக்கு போகவே பிடிக்காது. அவர் இரவு ஷிப்ட் முடிந்து மறுநாள் காலை எட்டே முக்கால் மணிக்கு வெங்கடகிருஷ்ணா பஸ்ஸில்தான் வருவார். அந்த பஸ் வரும்வரை வீட்டில் இருந்தால் ஸ்கூலுக்கு நேரமாகிவிடும்.அதனால் கிளம்பிவிடுவேன்,. ஏரிக்கரை ஓரமான ரோட்டில் நடந்துபோகும்போது வழியில் பஸ் கிராஸ் ஆகும். அந்த நேரம் பஸ்ஸின் ஏதேனும் ஒரு ஜன்னல் ஓர சீட்டில் இருந்து
ஒரு முடிந்த ஜவ்வுத்தால் பை விழும். அதை ஓடிச்சென்று எடுத்து பிரித்தால் உள்ளே நாலனா புளிப்பு மிட்டாய் இரண்டும், ஐம்பது காசு வில்லை யொன்றும் இருக்கும். ஜானுவிடம் இந்தக்கதையை சொல்லிச் சொல்லி ஆனந்தப்படுவேன். ஆனால் ஜானகியிடம் இந்தக்கதை எடுபடுவதேயில்லை.
அடிக்கடி உங்க அப்பாவுக்கு விவஸ்தை இல்லை.. இப்படி நடந்துக்கறார்.,. அப்படி நடந்துக்கறார்.. என ஜானு இரவு படுக்கையில் தினமும் புகார் வாசிப்பாள். நான் இதெல்லாம் குடும்ப வாழ்வில் சகஜம்தானென நினைத்துக் கொள்வேன். ஒருநாள் அப்பா என் பையன் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த பிஸ்கட்டில் ஒன்றை உரிமையாய் எடுத்து கடித்துவிட பையன் கத்தி கூப்பாடு போட்டு வீட்டையே இரண்டாக்கிவிட்டான். கடைவீதியில் சந்தித்த தோழியோடு வீடு திரும்பிய ஜானு அழுதுகொண்டிருந்த பையனிடம் என்னடாவென கேட்டு..அப்பாவைப் பார்த்து, அறிவில்லை உங்களுக்கு.., இதென்ன அல்பத்தனமா..,அது இதுவென பொரிந்து தள்ளினாள். எனக்கு கோபம் அதிகமாகி ஜானுவை ஒரு அறைவிட்டு விட்டேன். அவ்வளவுதான். அன்றிலிருந்து அப்பா ஜானகிக்கு பரம விரோதியாகிவிட்டார். நான் அறைந்தது, அதுவும் அவளது தோழியின் முன் அடித்தது அவளது நெஞ்சில் பசுமரத்தாணிபோல பதிந்துவிட்டது போலும். இந்த நிகழ்ச்சிக்குப்பின் ஜானகி நேரிடையாகவே அப்பாவை முகத்திலடிக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள். திடீரென ஒரு வேலைக்காரியை கொண்டுவந்து வீட்டில் தங்கவைத்தாள் ஜானகி.
"அப்பா நாளைக்கு தாத்தா எங்க ஸ்கூல் இண்டிபெண்டஸ் டே ·பங்கஷனுக்கு வரமாட்டாராமே.. ஏம்ப்பா..."பையன் கேட்டபோது என்னால் பதில் சொல்லமுடியவில்லை.
கடந்த காலங்களை மறந்து அடுத்தடுத்து வீட்டிற்கு வந்து வந்துதான் போய்க் கொண்டிருந்தார் அப்பா. ஆனால் ஒவ்வொருமுறையும் ஜானகியால் ஏதேனும் குற்றம் சுமத்தப்பட்டு.. வார்த்தைகளால் குத்தப்பட்டு வெளியேறிக் கொண்டிருந்தார். வீட்டிற்கு வராதீங்கப்பான்னு சொல்லிவிட பலமுறை யோசிப்பேன்.. அது வேறுமாதிரியான தாக்கத்தை அவர் மனதில் உண்டாக்கிவிடப் போகிறதென்றும், அவரது சந்தோஷத்தை கெடுத்துவிடக் கூடாதென்றும் சொல்லவேயில்லை கடைசிவரை.........
தூரத்தில் இருந்த அப்பாவின் அருகே வந்து விட்டோம்.
வீட்டின் முன் பந்தல் போடப்பட்டு அப்பா படுக்க வைக்கப்பட்டிருந்தார். நல்லாத்தான்யா இருந்தார்.. காலையில மவன் வீட்டுக்கு போறேன் அஞ்சு ரூபாய்க்கு எல்லாடை சுட்டுவை அப்பத்தான்னு சொல்லிட்டு படுக்கப் போனவன்..ஒரேடியா படுத்திட்டானே ராசா.., பக்கத்துவீட்டு எல்லாடைக்கார பாட்டி தலையில் அடித்து அழுதாள். என்னால் நிற்கமுடியவில்லை.. அப்படியே அப்பாவின் மடிமேல் தலையை சாய்த்துக் கொண்டேன்.அருகில் நின்ற ஜானகி என் தோளைப்பற்றி மண்டியிட்டு உட்கார்ந்தாள்.. என் முதுகைக்கட்டிய மகன் எட்டிப்பார்த்து "தாத்தா எழுந்திருங்க தாத்தா... அம்மா இனிமே உங்களைத் திட்டமாட்டாங்க தாத்தா...
எழுந்துவாங்க வீட்டுக்கு போலாம்.. " என அப்பாவை உலுக்க... அந்த பிஞ்சு செய்கையில் உடைந்துபோன ஜானகி. என்னைவிட்டு விலகி அப்பாவின் பாதங்களை இருகைகளாலும் இறுகப்பற்றி அவரது கால்களில் முகம் புதைத்து குலுங்கிக் குலுங்கி அழ ஆரம்பித்தாள்.. துக்கத்தில், இழப்பில் ஆண்களுக்கு ஆறுதல் அமைதி, பெண்களுக்கு அழுகை... அரைமணி நேரமாகியும் அவள் எழவில்லை. நானும் எழுப்பவில்லை..
ஜானகி அழவேண்டும்....., ஜானகி அழட்டும்.. அழுதுமுடித்து திரும்பட்டும் ஜானு!...
**************************************