M.Jagadeesan
12-12-2013, 09:56 AM
தன் முயற்சியில் சற்றும் மனம் தளராத விக்கிரமாதித்தன், மீண்டும் முருங்கை மரத்தின் மீதேறி , வேதாளத்தை இறக்கித் தன் தோளின்மீது சுமந்துகொண்டு நடக்கலானான்.அவனது விடாமுயற்சியைக் கண்டு வியந்த வேதாளம் பலமாக சிரித்தது. அது விக்கிரமனைப் பார்த்து,
" மன்னா! உனக்கு வழிநடைக் களைப்புத் தெரியாமல் இருக்க ஒரு கதை சொல்கிறேன் கேள்! கதையின் முடிவில் நான் கேட்கும் கேள்விக்கு சரியான பதில் கூறவேண்டும்; இல்லையென்றால் உன் தலை வெடித்து சுக்கு நூறாகச் சிதறிவிடும்." என்று எச்சரித்தது.
" சரி! வேதாளமே ! கதையைச் சொல்!" என்றான் விக்கிரமன்.
முன்னொருகாலத்தில் காட்டூர் என்னும் கிராமத்தில் பூதபாண்டியன் என்ற வணிகன் வாழ்ந்து வந்தான். பெயருக்கு ஏற்றார்போல பருத்த உடலும், பெருத்த வயிறும் கொண்டிருந்தான். அவன் ஒரு பெரிய மளிகைக்கடை ஒன்றை நடத்திவந்தான். அவன் ஒரு பேராசைக்காரன். பொருட்களில் கலப்படம் செய்தல், போலியான எடைக் கற்களைப் பயன்படுத்துதல், அதிக விலைக்கு விற்றல் போன்ற குறுக்கு வழிகளைக் கையாண்டு, மிகவும் குறுகிய காலத்தில் பெரிய செல்வந்தன் ஆனான்.
ஒருநாள் அந்த ஊருக்கு முனிவர் ஒருவர் வந்தார். அவர் ஒரு ஜடாமகுட தாரி. நீண்ட முடியைச் சடையாகப் பின்னித் தலையில் மகுடம்போலக் கட்டியிருந்தார். அவர் ஒரு தபஸ்வி ; திரிகால ஞானி. நெற்றியில் திருநீறு அணிந்திருந்தார். காவி உடை தரித்துக் கையில் கமண்டலம் ஏந்தியிருந்தார்.. மக்கள் அவரை " ஜடை முனி " என்று அழைப்பார்கள். காட்டூரில் அவருடைய கால் பட்டவுடனேயே மழை " சோ " வென்று பெய்தது. செடியிலுள்ள பூக்கள் அசைந்தாடி அவரை வரவேற்றன. பறவைகள் சந்தோஷ மிகுதியால் கிரீச்சிட்டன. கன்றுக்குட்டிகள் துள்ளிக் குதித்தன. மக்கள் எதிர்சென்று அவருடைய குலாவு பாதம் விளக்கி மலர்தூவி அவரை வணங்கினர். முனிவரும் அவர்களுக்கு ஆசிகூறி திருநீறு வழங்கினார்.
ஜடைமுனி வந்திருப்பதைக் கேள்விப்பட்ட பூதபாண்டியன், அவரைத் தன் இல்லத்திற்கு அழைத்துவர விரும்பினான். அவருடைய பாதங்கள் தன் வீட்டில் பட்டால் செல்வம் கொழிக்கும் என்று நம்பினான். முனிவரைக் கண்டு அவரது காலில் விழுந்து வணங்கினான்.முனிவர் கொடுத்த திருநீறைத் தன் நெற்றியில் பூசிக்கொண்டான். பிறகு முனிவரைப் பார்த்து,
" ஐயா! தாங்கள் அடியேனுடைய இல்லத்திற்கு வரவேண்டும்." என்று கேட்டுக் கொண்டான்.
" தம்பி! நான் யாருடைய வீட்டிற்கும் போவதில்லை என்பதை வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கிறேன். எனவே உன்னுடைய வீட்டிற்கு என்னால் வர இயலாது."
" ஐயா! தாங்கள் அப்படிச் சொல்லக்கூடாது; வயதான என் அன்னையார் நோயுற்றுப் படுத்த படுக்கையாக கிடக்கின்றார்கள். அவரால் இங்கு வர இயலாது.தாங்கள் என் இல்லம் ஏகி என் அன்னையாரை ஆசீர்வதித்தால் அவர் குணம்பெற வாய்ப்புண்டு. ஆகவே மறுக்காமல் தாங்கள் என் இல்லத்திற்கு வரவேண்டும் " என்று பூதபாண்டியன் கேட்டுக் கொண்டான்.
" சரி வருகிறேன்" என்று சொல்லி முனிவர் பூதபாண்டியனைப் பின் தொடர்ந்தார்.
பூதபாண்டியன் இல்லத்தில் முனிவருடைய கால்பட்ட உடனேயே சில துர்ச்சகுனங்கள் தோன்றின. பூனை ஒன்று குறுக்கே ஓடியது; முனிவருடைய கால்விரலை கல் ஒன்று தடுக்கியது. வெள்ளைப் புடவை அணிந்த பெண்ணொருத்தி எதிரே வந்தாள். இவற்றை எல்லாம் பார்த்தவாறே முனிவர் பூதபாண்டியன் வீட்டினுள் நுழைந்தார். பூதபாண்டியன் , அவனுடைய அன்னை இருக்கும் அறைக்கு முனிவரை அழைத்துச் சென்றான். வயதான அந்த மூதாட்டி பாரிச வாயுவால் பாதிக்கப்பட்டு படுத்த படுக்கையாகக் கிடந்தார். முனிவரைக் கண்டதும் அந்த மூதாட்டி எழுந்து உட்கார முயன்றார். ஆனால் அவரால் முடியவில்லை. உடனே ஜடைமுனி
" அம்மா ! தாங்கள் எழுந்திருக்க வேண்டாம்.சற்றே வாயைத் திறந்தால் போதும் " என்று சொன்னார்.
அந்த மூதாட்டி வாயைத் திறந்தவுடன் , முனிவர் கொஞ்சம் திருநீற்றை வாயில் போட்டார். சில நிமிடங்களில் அந்த அற்புதம் நடந்தது. மூதாட்டி பேசத் தொடங்கினார். எழுந்துநின்று முனிவரின் காலில் விழுந்து வணங்கினார். இதைக்கண்ட பூத பாண்டியன் எல்லையில்லா மகிழ்ச்சி அடைந்தான். முனிவரின் காலில் விழுந்து வணங்கினான். சிறிதுநேரம் அவனுடன் அளவளாவிய முனிவர் விடை பெற்றுக் கொள்வதாகச் சொன்னார். அப்பொழுது வேலைக்காரப் பெண் இரண்டு குவளைகளில் பாலைக் கொண்டு வந்தாள்.
" ஐயா! பாலை அருந்துங்கள்! " என்று சொல்லி ஒரு குவளையை பூதபாண்டியன் முனிவரிடம் கொடுத்தான். மற்றொரு குவளையில் இருந்த பாலை பூதபாண்டியன் அருந்தினான்.
முனிவர் பாலை அருந்த முற்படும் சமயத்தில் , சுவரில் இருந்த பல்லி கத்தியது. அதைக்கேட்ட முனிவர் ,
" பாவிகள் வீட்டில் நான் பால் அருந்துவதில்லை! " என்று சொல்லிவிட்டுப் பால் குவளையைக் கீழே வைத்தார்.
இதைக்கேட்ட பூதபாண்டியன் அதிர்ச்சியடைந்தான்.
" ஐயா! நான் பாவியா? " என்று கேட்டான்.
" ஆம் ! நீ பாவிதான். கௌளி சாஸ்திரம் அறிந்தவன் நான்." என்று சொல்லி எதிர் சுவரில் இருந்த பல்லியைக் காட்டினார்.
" ஐயா! பால் அருந்தாவிட்டால் பரவாயில்லை; இந்த பணமுடிப்பையாவது எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்! உங்கள் வழிநடைச் செலவுக்கு உதவும். " என்று சொல்லி சிறிய பண மூட்டையை அவர்முன் நீட்டினான் பூதபாண்டியன்.
" இது பணமூட்டையல்ல! பாவத்தின் மூட்டை! இதை என் கையால் தொடுவதும் பாவம் ! " என்று சொல்லி அதை வாங்க முனிவர் மறுத்துவிட்டார்.
" பாவம் செய்து நான் ஈட்டிய பொருள் என்றாலும் , அந்த பணத்திற்கு மதிப்பு உண்டு. " நாய் விற்ற காசு குரைக்காது; மீன் விற்ற காசு நாறாது ! என்று தாங்கள் கேள்விப்பட்டதில்லையா? ஆகவே என்னுடைய பாவம் தங்களுக்குச் சேராது. " என்று வாதிட்டான் பூதபாண்டியன்.
" ஓ ! அப்படியா ! என்று சொன்ன முனிவர் , அங்கிருந்த பணிப்பெண்ணைப் பார்த்து மண்ணெண்ணையில் எரியும் ஒரு சிம்னி விளக்கைக் கொண்டுவரச் சொன்னார். அவ்வாறே அவள் கொண்டுவந்தாள். தனக்குக் கொடுத்த பாலை , முனிவர் அந்த சிம்னி விளக்கில் சிறிதுநேரம் சூடுபடுத்தினார். பிறகு அந்தப் பாலை பூதபாண்டியனிடம் கொடுத்து அருந்தச் சொன்னார்.
அந்தப் பாலை அருந்திய பூதபாண்டியன் முகம் சுளித்தான். பாலை அருந்தாமல் , குவளையைக் கீழே வைத்துவிட்டான்.
" ஏனப்பா ! பாலைக் குடிக்கவில்லையா? "
" ஐயா ! பாலில் மண்ணெண்ணெய் வாடை வீசுகிறது. அதனால் குடிக்க முடியவில்லை ."
" தம்பி ! விறகு அடுப்பில் காய்ச்சிய பால் சுவையாக உள்ளது; ஆனால் மண்ணெண்ணெய் விளக்கில் சூடுபடுத்திய பால் வாடை வீசுகிறது. இதிலிருந்து என்ன தெரிகிறது? தீயின் பொதுவான குணம் எரிப்பதுதான் என்றாலும், எரிபொருளின் தன்மைக்கு ஏற்றவாறு தீயின் குணம் மாறுபடுகிறது.இதேபோல செல்வத்தின் பொதுவான குணம் துய்க்கப் பயன்படுவது என்றாலும், அது வந்த வழியின் தன்மைக்கு ஏற்ப பாவ, புண்ணியங்கள் நம்மைச் சேருகின்றன. நல்வழியில் ஈட்டிய பொருள் நன்மை தரும்; தீயவழியில் ஈட்டிய பொருள் பாவத்தைச் சேர்க்கும்.
நன்றே தரினும் நடுவிகந்தாம் ஆக்கத்தை
அன்றே ஒழிய விடல்.
என்பது குறள். நன்மையே செய்தாலும் தீய வழியில் வந்த செல்வத்தை விரும்பாதே என்பது அய்யன் வள்ளுவன் எனக்கிட்ட ஆணை. ஆகவே இந்தப் பணம் எனக்கு வேண்டாம். " என்று சொல்லிவிட்டு முனிவர் வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்தார்.
அப்போது பூதபாண்டியன் வீட்டில் வேலைசெய்யும் வேலைக்காரன் ஒருவன் , முனிவரின் காலில் விழுந்து வணங்கினான். முனிவரும் அவனுக்கு ஆசிகூறி திருநீறு வழங்கினார். அப்போது அந்த வேலைக்காரன் தன் கையிலிருந்த காசு ஒன்றை முனிவரிடம் கொடுத்து
" ஐயா ! இந்த ஏழையின் அன்பளிப்பை ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள் ! " என்று சொன்னான். முனிவரும் அவன் கொடுத்த காசை மகிழ்வுடன் பெற்றுக் கொண்டார்.
கதையை சொல்லிமுடித்த வேதாளாம் விக்கிரமனைப் பார்த்து, " மன்னா! பூதபாண்டியன் கொடுத்த பணமுடிப்பை வாங்க மறுத்த முனிவர், அவனிடம் வேலைபார்க்கும் வேலையாள் கொடுத்த காசை ஏன் பெற்றுக்கொண்டார் ? அதுவும் பூதபாண்டியன் பணம்தானே? இந்தக் கேள்விக்குச் சரியான பதிலை நீ சொல்லாவிட்டால் உன் தலை சுக்கு நூறாக வெடித்துவிடும்!" என்று சொன்னது.
" வேதாளமே ! பூதபாண்டியன் முனிவருக்குக் கொடுத்த பணம் தீயவழியில் வந்தது. எனவே முனிவர் அதைப்பெற மறுத்துவிட்டார். ஆனால் வேலையாள் முனிவருக்குக் கொடுத்த காசு, அது பூதபாண்டியன் பணம் என்றாலும் , வேலையாளின் உழைபபிற்காகக் கொடுக்கப்பட்ட ஊதியம். நேர்வழியில் வந்தது. எனவே முனிவர் அதைப் பெற்றுக் கொண்டதில் எந்தத் தவறும் இல்லை." என்றான் விக்கிரமன்.
விக்கிரமனின் இந்தச் சரியான பதிலால் வேதாளம் திருப்தி அடைந்தது. மீண்டும் அவனைவிட்டு நீங்கி முருங்கை மரத்தில் ஏறிக்கொண்டது.
" மன்னா! உனக்கு வழிநடைக் களைப்புத் தெரியாமல் இருக்க ஒரு கதை சொல்கிறேன் கேள்! கதையின் முடிவில் நான் கேட்கும் கேள்விக்கு சரியான பதில் கூறவேண்டும்; இல்லையென்றால் உன் தலை வெடித்து சுக்கு நூறாகச் சிதறிவிடும்." என்று எச்சரித்தது.
" சரி! வேதாளமே ! கதையைச் சொல்!" என்றான் விக்கிரமன்.
முன்னொருகாலத்தில் காட்டூர் என்னும் கிராமத்தில் பூதபாண்டியன் என்ற வணிகன் வாழ்ந்து வந்தான். பெயருக்கு ஏற்றார்போல பருத்த உடலும், பெருத்த வயிறும் கொண்டிருந்தான். அவன் ஒரு பெரிய மளிகைக்கடை ஒன்றை நடத்திவந்தான். அவன் ஒரு பேராசைக்காரன். பொருட்களில் கலப்படம் செய்தல், போலியான எடைக் கற்களைப் பயன்படுத்துதல், அதிக விலைக்கு விற்றல் போன்ற குறுக்கு வழிகளைக் கையாண்டு, மிகவும் குறுகிய காலத்தில் பெரிய செல்வந்தன் ஆனான்.
ஒருநாள் அந்த ஊருக்கு முனிவர் ஒருவர் வந்தார். அவர் ஒரு ஜடாமகுட தாரி. நீண்ட முடியைச் சடையாகப் பின்னித் தலையில் மகுடம்போலக் கட்டியிருந்தார். அவர் ஒரு தபஸ்வி ; திரிகால ஞானி. நெற்றியில் திருநீறு அணிந்திருந்தார். காவி உடை தரித்துக் கையில் கமண்டலம் ஏந்தியிருந்தார்.. மக்கள் அவரை " ஜடை முனி " என்று அழைப்பார்கள். காட்டூரில் அவருடைய கால் பட்டவுடனேயே மழை " சோ " வென்று பெய்தது. செடியிலுள்ள பூக்கள் அசைந்தாடி அவரை வரவேற்றன. பறவைகள் சந்தோஷ மிகுதியால் கிரீச்சிட்டன. கன்றுக்குட்டிகள் துள்ளிக் குதித்தன. மக்கள் எதிர்சென்று அவருடைய குலாவு பாதம் விளக்கி மலர்தூவி அவரை வணங்கினர். முனிவரும் அவர்களுக்கு ஆசிகூறி திருநீறு வழங்கினார்.
ஜடைமுனி வந்திருப்பதைக் கேள்விப்பட்ட பூதபாண்டியன், அவரைத் தன் இல்லத்திற்கு அழைத்துவர விரும்பினான். அவருடைய பாதங்கள் தன் வீட்டில் பட்டால் செல்வம் கொழிக்கும் என்று நம்பினான். முனிவரைக் கண்டு அவரது காலில் விழுந்து வணங்கினான்.முனிவர் கொடுத்த திருநீறைத் தன் நெற்றியில் பூசிக்கொண்டான். பிறகு முனிவரைப் பார்த்து,
" ஐயா! தாங்கள் அடியேனுடைய இல்லத்திற்கு வரவேண்டும்." என்று கேட்டுக் கொண்டான்.
" தம்பி! நான் யாருடைய வீட்டிற்கும் போவதில்லை என்பதை வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கிறேன். எனவே உன்னுடைய வீட்டிற்கு என்னால் வர இயலாது."
" ஐயா! தாங்கள் அப்படிச் சொல்லக்கூடாது; வயதான என் அன்னையார் நோயுற்றுப் படுத்த படுக்கையாக கிடக்கின்றார்கள். அவரால் இங்கு வர இயலாது.தாங்கள் என் இல்லம் ஏகி என் அன்னையாரை ஆசீர்வதித்தால் அவர் குணம்பெற வாய்ப்புண்டு. ஆகவே மறுக்காமல் தாங்கள் என் இல்லத்திற்கு வரவேண்டும் " என்று பூதபாண்டியன் கேட்டுக் கொண்டான்.
" சரி வருகிறேன்" என்று சொல்லி முனிவர் பூதபாண்டியனைப் பின் தொடர்ந்தார்.
பூதபாண்டியன் இல்லத்தில் முனிவருடைய கால்பட்ட உடனேயே சில துர்ச்சகுனங்கள் தோன்றின. பூனை ஒன்று குறுக்கே ஓடியது; முனிவருடைய கால்விரலை கல் ஒன்று தடுக்கியது. வெள்ளைப் புடவை அணிந்த பெண்ணொருத்தி எதிரே வந்தாள். இவற்றை எல்லாம் பார்த்தவாறே முனிவர் பூதபாண்டியன் வீட்டினுள் நுழைந்தார். பூதபாண்டியன் , அவனுடைய அன்னை இருக்கும் அறைக்கு முனிவரை அழைத்துச் சென்றான். வயதான அந்த மூதாட்டி பாரிச வாயுவால் பாதிக்கப்பட்டு படுத்த படுக்கையாகக் கிடந்தார். முனிவரைக் கண்டதும் அந்த மூதாட்டி எழுந்து உட்கார முயன்றார். ஆனால் அவரால் முடியவில்லை. உடனே ஜடைமுனி
" அம்மா ! தாங்கள் எழுந்திருக்க வேண்டாம்.சற்றே வாயைத் திறந்தால் போதும் " என்று சொன்னார்.
அந்த மூதாட்டி வாயைத் திறந்தவுடன் , முனிவர் கொஞ்சம் திருநீற்றை வாயில் போட்டார். சில நிமிடங்களில் அந்த அற்புதம் நடந்தது. மூதாட்டி பேசத் தொடங்கினார். எழுந்துநின்று முனிவரின் காலில் விழுந்து வணங்கினார். இதைக்கண்ட பூத பாண்டியன் எல்லையில்லா மகிழ்ச்சி அடைந்தான். முனிவரின் காலில் விழுந்து வணங்கினான். சிறிதுநேரம் அவனுடன் அளவளாவிய முனிவர் விடை பெற்றுக் கொள்வதாகச் சொன்னார். அப்பொழுது வேலைக்காரப் பெண் இரண்டு குவளைகளில் பாலைக் கொண்டு வந்தாள்.
" ஐயா! பாலை அருந்துங்கள்! " என்று சொல்லி ஒரு குவளையை பூதபாண்டியன் முனிவரிடம் கொடுத்தான். மற்றொரு குவளையில் இருந்த பாலை பூதபாண்டியன் அருந்தினான்.
முனிவர் பாலை அருந்த முற்படும் சமயத்தில் , சுவரில் இருந்த பல்லி கத்தியது. அதைக்கேட்ட முனிவர் ,
" பாவிகள் வீட்டில் நான் பால் அருந்துவதில்லை! " என்று சொல்லிவிட்டுப் பால் குவளையைக் கீழே வைத்தார்.
இதைக்கேட்ட பூதபாண்டியன் அதிர்ச்சியடைந்தான்.
" ஐயா! நான் பாவியா? " என்று கேட்டான்.
" ஆம் ! நீ பாவிதான். கௌளி சாஸ்திரம் அறிந்தவன் நான்." என்று சொல்லி எதிர் சுவரில் இருந்த பல்லியைக் காட்டினார்.
" ஐயா! பால் அருந்தாவிட்டால் பரவாயில்லை; இந்த பணமுடிப்பையாவது எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்! உங்கள் வழிநடைச் செலவுக்கு உதவும். " என்று சொல்லி சிறிய பண மூட்டையை அவர்முன் நீட்டினான் பூதபாண்டியன்.
" இது பணமூட்டையல்ல! பாவத்தின் மூட்டை! இதை என் கையால் தொடுவதும் பாவம் ! " என்று சொல்லி அதை வாங்க முனிவர் மறுத்துவிட்டார்.
" பாவம் செய்து நான் ஈட்டிய பொருள் என்றாலும் , அந்த பணத்திற்கு மதிப்பு உண்டு. " நாய் விற்ற காசு குரைக்காது; மீன் விற்ற காசு நாறாது ! என்று தாங்கள் கேள்விப்பட்டதில்லையா? ஆகவே என்னுடைய பாவம் தங்களுக்குச் சேராது. " என்று வாதிட்டான் பூதபாண்டியன்.
" ஓ ! அப்படியா ! என்று சொன்ன முனிவர் , அங்கிருந்த பணிப்பெண்ணைப் பார்த்து மண்ணெண்ணையில் எரியும் ஒரு சிம்னி விளக்கைக் கொண்டுவரச் சொன்னார். அவ்வாறே அவள் கொண்டுவந்தாள். தனக்குக் கொடுத்த பாலை , முனிவர் அந்த சிம்னி விளக்கில் சிறிதுநேரம் சூடுபடுத்தினார். பிறகு அந்தப் பாலை பூதபாண்டியனிடம் கொடுத்து அருந்தச் சொன்னார்.
அந்தப் பாலை அருந்திய பூதபாண்டியன் முகம் சுளித்தான். பாலை அருந்தாமல் , குவளையைக் கீழே வைத்துவிட்டான்.
" ஏனப்பா ! பாலைக் குடிக்கவில்லையா? "
" ஐயா ! பாலில் மண்ணெண்ணெய் வாடை வீசுகிறது. அதனால் குடிக்க முடியவில்லை ."
" தம்பி ! விறகு அடுப்பில் காய்ச்சிய பால் சுவையாக உள்ளது; ஆனால் மண்ணெண்ணெய் விளக்கில் சூடுபடுத்திய பால் வாடை வீசுகிறது. இதிலிருந்து என்ன தெரிகிறது? தீயின் பொதுவான குணம் எரிப்பதுதான் என்றாலும், எரிபொருளின் தன்மைக்கு ஏற்றவாறு தீயின் குணம் மாறுபடுகிறது.இதேபோல செல்வத்தின் பொதுவான குணம் துய்க்கப் பயன்படுவது என்றாலும், அது வந்த வழியின் தன்மைக்கு ஏற்ப பாவ, புண்ணியங்கள் நம்மைச் சேருகின்றன. நல்வழியில் ஈட்டிய பொருள் நன்மை தரும்; தீயவழியில் ஈட்டிய பொருள் பாவத்தைச் சேர்க்கும்.
நன்றே தரினும் நடுவிகந்தாம் ஆக்கத்தை
அன்றே ஒழிய விடல்.
என்பது குறள். நன்மையே செய்தாலும் தீய வழியில் வந்த செல்வத்தை விரும்பாதே என்பது அய்யன் வள்ளுவன் எனக்கிட்ட ஆணை. ஆகவே இந்தப் பணம் எனக்கு வேண்டாம். " என்று சொல்லிவிட்டு முனிவர் வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்தார்.
அப்போது பூதபாண்டியன் வீட்டில் வேலைசெய்யும் வேலைக்காரன் ஒருவன் , முனிவரின் காலில் விழுந்து வணங்கினான். முனிவரும் அவனுக்கு ஆசிகூறி திருநீறு வழங்கினார். அப்போது அந்த வேலைக்காரன் தன் கையிலிருந்த காசு ஒன்றை முனிவரிடம் கொடுத்து
" ஐயா ! இந்த ஏழையின் அன்பளிப்பை ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள் ! " என்று சொன்னான். முனிவரும் அவன் கொடுத்த காசை மகிழ்வுடன் பெற்றுக் கொண்டார்.
கதையை சொல்லிமுடித்த வேதாளாம் விக்கிரமனைப் பார்த்து, " மன்னா! பூதபாண்டியன் கொடுத்த பணமுடிப்பை வாங்க மறுத்த முனிவர், அவனிடம் வேலைபார்க்கும் வேலையாள் கொடுத்த காசை ஏன் பெற்றுக்கொண்டார் ? அதுவும் பூதபாண்டியன் பணம்தானே? இந்தக் கேள்விக்குச் சரியான பதிலை நீ சொல்லாவிட்டால் உன் தலை சுக்கு நூறாக வெடித்துவிடும்!" என்று சொன்னது.
" வேதாளமே ! பூதபாண்டியன் முனிவருக்குக் கொடுத்த பணம் தீயவழியில் வந்தது. எனவே முனிவர் அதைப்பெற மறுத்துவிட்டார். ஆனால் வேலையாள் முனிவருக்குக் கொடுத்த காசு, அது பூதபாண்டியன் பணம் என்றாலும் , வேலையாளின் உழைபபிற்காகக் கொடுக்கப்பட்ட ஊதியம். நேர்வழியில் வந்தது. எனவே முனிவர் அதைப் பெற்றுக் கொண்டதில் எந்தத் தவறும் இல்லை." என்றான் விக்கிரமன்.
விக்கிரமனின் இந்தச் சரியான பதிலால் வேதாளம் திருப்தி அடைந்தது. மீண்டும் அவனைவிட்டு நீங்கி முருங்கை மரத்தில் ஏறிக்கொண்டது.