ரௌத்திரன்
11-10-2012, 07:04 AM
(எய்ட்ஸ் நோயால் பாதிக்கப்பட்டு இறந்த
ஒரு விலைமகளின் மரணத்திற்காக
எழுதிய கவிதை. நான் நேரில் கண்ட
வாழ்வின் நிஜப்பாத்திரம் இவள்)
கண்ணென்று முகத்திரண்டு
கள்குடங்கள் தாங்கி
பெண்ணென்று பூமியிலே
பிறந்தவள் வந்தாள்காண்!
கண்கொண் டொருமுறை
கட்டழகைக் கண்டிட்டால்
மின்கொண்ட இடையேபோல்
மெலிந்தெவரும் போவர்காண்!
சோலை மலருக்குள்
சுகம்தீர்ந்து போனதென
சேலை மலரவளைச்
சுற்றிவரும் இளங்காற்று!
மோக இதழ்கூடி
மெல்ல உச்சரித்தால்
சாகாத படிக்கெந்த
மொழியும் மோட்சம்பெறும்!
எட்டுவைக்கும் அன்னமவள்
எழிற்பாதச் சத்தங்கள்
தொட்டுவைக்க ஏலாமல்
தோற்றுவிடும் ஏழுஸ்வரம்!
முத்துவடக் கழுத்தழகில்
முனிவர்தம் நெஞ்சும்தான்
சத்தமிடும் நத்திவிடும்
சருகாகிச் செத்துவிடும்!
ஏகாந்த வெண்ணிலவும்
ஏந்திழை முகங்காணில்
மேகத்தில் கயிறுதிரித்து
முடித்துக்கொளும் தன்கதையை!
வாழைப்பூங் குருத்தெனவே
வளங்காட்டும் முலைதடத்தைக்
காளையர்கண் கடக்கேலாது
களைத்தங்கே தங்கிவிடும்!
தண்டை முழக்குமிசை
தனைக்குயில் கேட்டுவிடில்
தொண்டைக் கோளாறென
திசைபார்த்துப் பறந்துவிடும்!
இத்தனை அழகுந்தான்
இருந்து பயனென்ன?
பத்தினியாய் வாழப்
பாவிக்கு விதியில்லை!
பதின்மூன்று வயதுக்குள்
பெற்றார் மரணிக்க
கதியொன் றில்லாமற்
காரிகை நின்றாள்காண்!
திராவகக் குளத்தினில்
தள்ளாடும் தாமரைபோல்
சுறாவின் வாய்ப்பட்ட
சிறுவலை போல்;தினம்
வராதா நமக்குமொரு
வளமான வாழ்வென்றே
இராபல விழித்திருந்து
இமைகொட்டி ரணம்செய்தாள்!
காசிக்கும் போயிருப்பாள்
காளையாய்ப் பிறந்திருந்தால்!
வேசியின் வாழ்வன்றி
வேற்றுவழி கண்டிலள்காண்!
எப்படியோ கொடுவிதியால்
ஏய்த்திடப் பெற்றாள்காண்!
செப்பழகுச் சிலைமேனி
சந்தையிடை வைத்தாள்காண்!
மொட்டுவிழிப் பார்வைக்காய்
மூச்சுவாங்கி நின்றார்க்குப்
பட்டுடலை விருந்தாகப்
பாவிமகள் வைத்தாள்காண்!
ஊருக்குப் பொதுவாக
ஓடும்நதி யானாள்காண்!
சீர்கெட்ட நாய்களுந்தான்
சுகங்கண்டு வந்தார்காண்!
இடைவெளி இல்லாமல்
இரவெலாம் அவளுடலில்
தடம்பதிக்கும் முத்தங்கள்
தண்ணிலவுங் காணுங்காண்!
எண்ணியெண்ணி விடியுமட்டும்
வைத்திட்ட புள்ளிகளே
விண்மீன்கள் எனச்சொல்லி
விடைகொண் டேகுங்காண்!
தாமதங் காணாமல்
தளிர்மேனி தனைத்தாக்கிக்
காமனவன் வில்லுந்தான்
களைப்புற்றுப் போகுங்காண்!
மோக விதைவிதைத்து
முப்போதும் நீர்பாய்ச்சி
ரோகப் பயிரங்கு
ரகசியமாய் வளர்ந்ததுகாண்!
தரங்கெட்டக் கைகளிலே
தவழ்ந்திருந்த காரணத்தால்
சுரங்கெட்டுப் போனதொரு
சுகவீணை யானாள்காண்!
முப்போதுங் குதித்திட்ட
தவளைகளின் தடங்களெலாம்
தப்பாமல் குளம்வற்றிப்
போனபின் தெரிவதுபோல்
ஓயாமல் அவள்தேகம்
உரைத்துவந்த காமத்தை
நோய்வந்து இப்போது
நினைவூட்டி நின்றதுகாண்!
தகாத உறவுக்குத்
தாழ்திறந்து வைத்ததனால்
புகாத நோயங்கு
புறையோடி விட்டதுகாண்!
இனிமேலும் இளைத்தற்கு
இயலாது எனும்படிக்கு
கனிமேனி மிகவற்றிக்
களையிழந்து நின்றதுகாண்!
தேன்தேன் எனச்சொல்லி
தேடிவந்த வண்டினங்கள்
வீண்வீண் எனச்சொல்லி
விலகிப் பறந்தனகாண்!
தொட்டணைக்க முப்போதும்
தாவிவந்த கைகளெலாம்
விட்டவளை இப்போது
வெகுதூரம் போயினகாண்!
திரிகருகித் திண்டாடும்
தீபத்தின் ஏக்கங்கள்
புரிகிறது என்பதுபோல்
பெருமரணம் அணைத்ததுகாண்!
தேன்குடித்த வண்டெலாம்
தேம்பியழக் கண்டவர்யார்?
பூவுதிர்ந்து போனதெனப்
புலம்பியழப் பார்த்தவர்யார்?
மங்காத எழிற்காட்டி
மனத்தை இழுத்தமுலை
சங்காக மாறிநாற்
சந்தியில் முழங்கிடவே!
தாளங்கள் இட்டுநெஞ்சைத்
தகர்க்கும் கொலுசிரண்டும்
ஓலங்கள் இட்டுபறை
ஓசையிற் கலந்திடவே!
தளதள வென்றிருந்த
தேகத்தின் மென்மையினை
மளமளவென் றெரியுந்தீ
மூலையில் முனகிடவே!
தொழுவதற் குரியகோவில்
திருச்சிலையாய் வாழயெண்ணி
அழுவதற்கும் நாதியிலா
அவிசாரி யானமகள்
போகின்றாள்; ஊர்கூடிப்
பிணத்தினைத் தான்தூக்கப்
போகின்றாள்; பாவியவள்
பாடையில் போகின்றாளே!
----------ரௌத்திரன்
ஒரு விலைமகளின் மரணத்திற்காக
எழுதிய கவிதை. நான் நேரில் கண்ட
வாழ்வின் நிஜப்பாத்திரம் இவள்)
கண்ணென்று முகத்திரண்டு
கள்குடங்கள் தாங்கி
பெண்ணென்று பூமியிலே
பிறந்தவள் வந்தாள்காண்!
கண்கொண் டொருமுறை
கட்டழகைக் கண்டிட்டால்
மின்கொண்ட இடையேபோல்
மெலிந்தெவரும் போவர்காண்!
சோலை மலருக்குள்
சுகம்தீர்ந்து போனதென
சேலை மலரவளைச்
சுற்றிவரும் இளங்காற்று!
மோக இதழ்கூடி
மெல்ல உச்சரித்தால்
சாகாத படிக்கெந்த
மொழியும் மோட்சம்பெறும்!
எட்டுவைக்கும் அன்னமவள்
எழிற்பாதச் சத்தங்கள்
தொட்டுவைக்க ஏலாமல்
தோற்றுவிடும் ஏழுஸ்வரம்!
முத்துவடக் கழுத்தழகில்
முனிவர்தம் நெஞ்சும்தான்
சத்தமிடும் நத்திவிடும்
சருகாகிச் செத்துவிடும்!
ஏகாந்த வெண்ணிலவும்
ஏந்திழை முகங்காணில்
மேகத்தில் கயிறுதிரித்து
முடித்துக்கொளும் தன்கதையை!
வாழைப்பூங் குருத்தெனவே
வளங்காட்டும் முலைதடத்தைக்
காளையர்கண் கடக்கேலாது
களைத்தங்கே தங்கிவிடும்!
தண்டை முழக்குமிசை
தனைக்குயில் கேட்டுவிடில்
தொண்டைக் கோளாறென
திசைபார்த்துப் பறந்துவிடும்!
இத்தனை அழகுந்தான்
இருந்து பயனென்ன?
பத்தினியாய் வாழப்
பாவிக்கு விதியில்லை!
பதின்மூன்று வயதுக்குள்
பெற்றார் மரணிக்க
கதியொன் றில்லாமற்
காரிகை நின்றாள்காண்!
திராவகக் குளத்தினில்
தள்ளாடும் தாமரைபோல்
சுறாவின் வாய்ப்பட்ட
சிறுவலை போல்;தினம்
வராதா நமக்குமொரு
வளமான வாழ்வென்றே
இராபல விழித்திருந்து
இமைகொட்டி ரணம்செய்தாள்!
காசிக்கும் போயிருப்பாள்
காளையாய்ப் பிறந்திருந்தால்!
வேசியின் வாழ்வன்றி
வேற்றுவழி கண்டிலள்காண்!
எப்படியோ கொடுவிதியால்
ஏய்த்திடப் பெற்றாள்காண்!
செப்பழகுச் சிலைமேனி
சந்தையிடை வைத்தாள்காண்!
மொட்டுவிழிப் பார்வைக்காய்
மூச்சுவாங்கி நின்றார்க்குப்
பட்டுடலை விருந்தாகப்
பாவிமகள் வைத்தாள்காண்!
ஊருக்குப் பொதுவாக
ஓடும்நதி யானாள்காண்!
சீர்கெட்ட நாய்களுந்தான்
சுகங்கண்டு வந்தார்காண்!
இடைவெளி இல்லாமல்
இரவெலாம் அவளுடலில்
தடம்பதிக்கும் முத்தங்கள்
தண்ணிலவுங் காணுங்காண்!
எண்ணியெண்ணி விடியுமட்டும்
வைத்திட்ட புள்ளிகளே
விண்மீன்கள் எனச்சொல்லி
விடைகொண் டேகுங்காண்!
தாமதங் காணாமல்
தளிர்மேனி தனைத்தாக்கிக்
காமனவன் வில்லுந்தான்
களைப்புற்றுப் போகுங்காண்!
மோக விதைவிதைத்து
முப்போதும் நீர்பாய்ச்சி
ரோகப் பயிரங்கு
ரகசியமாய் வளர்ந்ததுகாண்!
தரங்கெட்டக் கைகளிலே
தவழ்ந்திருந்த காரணத்தால்
சுரங்கெட்டுப் போனதொரு
சுகவீணை யானாள்காண்!
முப்போதுங் குதித்திட்ட
தவளைகளின் தடங்களெலாம்
தப்பாமல் குளம்வற்றிப்
போனபின் தெரிவதுபோல்
ஓயாமல் அவள்தேகம்
உரைத்துவந்த காமத்தை
நோய்வந்து இப்போது
நினைவூட்டி நின்றதுகாண்!
தகாத உறவுக்குத்
தாழ்திறந்து வைத்ததனால்
புகாத நோயங்கு
புறையோடி விட்டதுகாண்!
இனிமேலும் இளைத்தற்கு
இயலாது எனும்படிக்கு
கனிமேனி மிகவற்றிக்
களையிழந்து நின்றதுகாண்!
தேன்தேன் எனச்சொல்லி
தேடிவந்த வண்டினங்கள்
வீண்வீண் எனச்சொல்லி
விலகிப் பறந்தனகாண்!
தொட்டணைக்க முப்போதும்
தாவிவந்த கைகளெலாம்
விட்டவளை இப்போது
வெகுதூரம் போயினகாண்!
திரிகருகித் திண்டாடும்
தீபத்தின் ஏக்கங்கள்
புரிகிறது என்பதுபோல்
பெருமரணம் அணைத்ததுகாண்!
தேன்குடித்த வண்டெலாம்
தேம்பியழக் கண்டவர்யார்?
பூவுதிர்ந்து போனதெனப்
புலம்பியழப் பார்த்தவர்யார்?
மங்காத எழிற்காட்டி
மனத்தை இழுத்தமுலை
சங்காக மாறிநாற்
சந்தியில் முழங்கிடவே!
தாளங்கள் இட்டுநெஞ்சைத்
தகர்க்கும் கொலுசிரண்டும்
ஓலங்கள் இட்டுபறை
ஓசையிற் கலந்திடவே!
தளதள வென்றிருந்த
தேகத்தின் மென்மையினை
மளமளவென் றெரியுந்தீ
மூலையில் முனகிடவே!
தொழுவதற் குரியகோவில்
திருச்சிலையாய் வாழயெண்ணி
அழுவதற்கும் நாதியிலா
அவிசாரி யானமகள்
போகின்றாள்; ஊர்கூடிப்
பிணத்தினைத் தான்தூக்கப்
போகின்றாள்; பாவியவள்
பாடையில் போகின்றாளே!
----------ரௌத்திரன்