மதுரை மைந்தன்
01-08-2009, 05:21 AM
பார்வதி அம்மாளுக்கு மகன் நடராஜன் அதிகம் நடக்க வில்லை என்று வருத்தம். ஒரே பிள்ளை என்று செல்லமாக வளர்ந்தான் நடராஜன். சின்ன குழந்தையாக இருந்த போது வீட்டுக்கள் தள்ளி வண்டியில் வலம் வந்தான். சிறிது பெரியவனான பிறகு மூணு சக்கர சைக்கிளில் தான் அவனது சாப்பாடு விளையாட்டு எல்லாம். ஹைஸ்கூலில் சேர்நதவுடன் சைக்கிள் காலேஜில் சேர்ந்தவுடன் ஸ்கூட்டர் இப்போது ஆபீஸில் சேர்ந்தவுடன் செகண்ட் ஹாண்ட் கார் என்று வாகனங்களிலேயே வலம் வந்தான். பக்கத்து கடைக்கு போவதானால் கூட தனது காரில் தான் போய் வருவான்.
வருடத்தக்கு ஒரு தடவை சொந்த ஊரான மதுரைக்கு போனால் மீனாட்சி கோயிலில் பொற்றாமரை குளத்து படிக்கட்டில் உடகார்ந்து விடுவான். அங்கிருந்தே அம்மனை கும்பிட்டு விடுவான். மும்பையில் மால்களுக்கு சென்றால் அவனுக்காகவே போடப்பட்ட மாதிரியான பெஞ்சில் அமர்ந்து விடுவான். அவனுக்காக அவனத நண்பர்கள் தான் ஷாப்பிங் செய்ய வேண்டும்.
" அதிகமா நடக்க மாட்டேனு பாரு உனக்கு உடம்பு தடிச்சு தொந்தியும் போட்டாச்சு" அங்கலாய்த்தாள் பார்வதி அம்மாள்.
நடராஜன் சிரித்துக் கொண்டே " அதனாலென்ன அம்மா தொந்தி இருந்தா போலீஸ் வேலை நிச்சயம் கிடைக்கும்" என்றான்.
" இங்கே காலனில பாரு கார்த்தால எல்லோரும் வாக் போறா. டாக்டர் கிட்ட போனா தினம் நீங்க நடந்தீங்கனா ஒரு வியாதியும் வராது என்கிறா" என்றாள் பார்வதி அம்மாள்.
'கவலைப் படாதே அம்மா நான் ஜிம்முக்கு போய் உடம்பை தேத்திக்கிறேன்" என்று சமாதானம் செய்தான் நடராஜன்.
மும்பையில் அன்று காலையிலிருந்தே மழை பெரிதாக இருந்தது. சர்ச்கேட்டில் வேலை பார்த்த நடராஜன் காரை எடுத்துக் கொண்டு சென்று விட்டான். மதியம் 3 மணி அளவில் ஆரம்பித்து மிக பெரிய மழை பெய்ய ஆரம்பித்து மும்பை முழவதும் வெள்ளக் காடாய் ஆயிற்று. செம்பூரில் குடி இருந்த பார்வதி அம்மாள் மழை இப்படி பெய்கிறதே நடராஜன் பத்திரமாக திரும்ப வேண்டும் என்று கடவுளை பிரார்த்தித்தாள். நடராஜனுக்கு மொபைல் போனில் செய்தால் கால் போய் சேரவில்லை. நிமிடங்கள் மணிகளாக நகர்ந்து பார்வதி அம்மாளை சோதித்தது. டெலிவிஷன் செய்திகளில் மும்பை தெருக்களில் தண்ணீர் நிரம்பி எல்லாவித போக்குவரத்தும் நின்று விட்டது என்று அறிந்து பதை பதைத்தாள் பார்வதி அம்மாள். நடராஜனால் அதிகம் நடக்க முடியாதே என்று அழுது புலம்பினாள். சாப்பிடாமலேயே நடராஜனின் வருகையை எதிர் பார்த்து சோர்வுற்று கண்ணயர்ந்தாள்.
காலிங் மணியின் சத்தம் கேட்டு கண் விழித்த பார்வதி அம்மாள் கடியாரத்தை பார்த்தாள். அப்போது நடு இரவு மணி 3 ஆக இருந்தது. வாசல் கதவை திறந்தால் அங்கு மழையில் நனைந்து தலை முடி பரந்து பாண்ட் ஷர்ட் கசங்கிய நிலையில் நின்றான் நடராஜன்.
" நடராஜா வா வா எப்படி வந்தே" என்றாள் பார்வதி அம்மாள்.
" நானும் எங்க ஆபிஸ் நண்பர்களும் வேற டிரான்ஸ்போர்ட் கிடைக்காம நடக்க ஆரம்பிச்சோம். முதல்ல இவ்வளவு தூரம் நடக்க முடியுமானு மலைப்பா இருந்தது. ஆனா பிரண்ட்ஸோட பேசிக்கிட்டு நடந்ததில தூரம் தெரியலை. அதோட வழி நெடுக ஜனங்கள் எங்களுக்கு சாப்பாடு தண.ணீர் கொடுத்து உற்சாகம் பண்ணிணதல அலுப்பு தெரியலை. இவ்வளவு தூரம் சர்ச்கேட்டிலிருந்து செம்பூர் வரைக்கும் நடந்ததில எனக்கு புத்தணர்ச்சி கிடைச்சிருக்கு. நான் இனிமே நிறைய நடக்க போறேன்". நடராஜன் சொன்னதைக் கேட்டு பூரித்த பார்வதி அம்மா " வா நான் தலையை துவட்டி விடறேன். சாப்பிட்டட்டு படுத்து நல்லா தூங்கு" என்றாள் பார்வதி அம்மாள்.
பார்வதி அம்மாளுக்கு தெரியாது அன்று நடராஜனுக்கு நடப்பதில் வந்த உற்சாகத்திற்கு காரணம் அவனுடன் நடந்து வந்த அவனது ஆபீஸ் பிரண்ட் கமலா என்று.
வருடத்தக்கு ஒரு தடவை சொந்த ஊரான மதுரைக்கு போனால் மீனாட்சி கோயிலில் பொற்றாமரை குளத்து படிக்கட்டில் உடகார்ந்து விடுவான். அங்கிருந்தே அம்மனை கும்பிட்டு விடுவான். மும்பையில் மால்களுக்கு சென்றால் அவனுக்காகவே போடப்பட்ட மாதிரியான பெஞ்சில் அமர்ந்து விடுவான். அவனுக்காக அவனத நண்பர்கள் தான் ஷாப்பிங் செய்ய வேண்டும்.
" அதிகமா நடக்க மாட்டேனு பாரு உனக்கு உடம்பு தடிச்சு தொந்தியும் போட்டாச்சு" அங்கலாய்த்தாள் பார்வதி அம்மாள்.
நடராஜன் சிரித்துக் கொண்டே " அதனாலென்ன அம்மா தொந்தி இருந்தா போலீஸ் வேலை நிச்சயம் கிடைக்கும்" என்றான்.
" இங்கே காலனில பாரு கார்த்தால எல்லோரும் வாக் போறா. டாக்டர் கிட்ட போனா தினம் நீங்க நடந்தீங்கனா ஒரு வியாதியும் வராது என்கிறா" என்றாள் பார்வதி அம்மாள்.
'கவலைப் படாதே அம்மா நான் ஜிம்முக்கு போய் உடம்பை தேத்திக்கிறேன்" என்று சமாதானம் செய்தான் நடராஜன்.
மும்பையில் அன்று காலையிலிருந்தே மழை பெரிதாக இருந்தது. சர்ச்கேட்டில் வேலை பார்த்த நடராஜன் காரை எடுத்துக் கொண்டு சென்று விட்டான். மதியம் 3 மணி அளவில் ஆரம்பித்து மிக பெரிய மழை பெய்ய ஆரம்பித்து மும்பை முழவதும் வெள்ளக் காடாய் ஆயிற்று. செம்பூரில் குடி இருந்த பார்வதி அம்மாள் மழை இப்படி பெய்கிறதே நடராஜன் பத்திரமாக திரும்ப வேண்டும் என்று கடவுளை பிரார்த்தித்தாள். நடராஜனுக்கு மொபைல் போனில் செய்தால் கால் போய் சேரவில்லை. நிமிடங்கள் மணிகளாக நகர்ந்து பார்வதி அம்மாளை சோதித்தது. டெலிவிஷன் செய்திகளில் மும்பை தெருக்களில் தண்ணீர் நிரம்பி எல்லாவித போக்குவரத்தும் நின்று விட்டது என்று அறிந்து பதை பதைத்தாள் பார்வதி அம்மாள். நடராஜனால் அதிகம் நடக்க முடியாதே என்று அழுது புலம்பினாள். சாப்பிடாமலேயே நடராஜனின் வருகையை எதிர் பார்த்து சோர்வுற்று கண்ணயர்ந்தாள்.
காலிங் மணியின் சத்தம் கேட்டு கண் விழித்த பார்வதி அம்மாள் கடியாரத்தை பார்த்தாள். அப்போது நடு இரவு மணி 3 ஆக இருந்தது. வாசல் கதவை திறந்தால் அங்கு மழையில் நனைந்து தலை முடி பரந்து பாண்ட் ஷர்ட் கசங்கிய நிலையில் நின்றான் நடராஜன்.
" நடராஜா வா வா எப்படி வந்தே" என்றாள் பார்வதி அம்மாள்.
" நானும் எங்க ஆபிஸ் நண்பர்களும் வேற டிரான்ஸ்போர்ட் கிடைக்காம நடக்க ஆரம்பிச்சோம். முதல்ல இவ்வளவு தூரம் நடக்க முடியுமானு மலைப்பா இருந்தது. ஆனா பிரண்ட்ஸோட பேசிக்கிட்டு நடந்ததில தூரம் தெரியலை. அதோட வழி நெடுக ஜனங்கள் எங்களுக்கு சாப்பாடு தண.ணீர் கொடுத்து உற்சாகம் பண்ணிணதல அலுப்பு தெரியலை. இவ்வளவு தூரம் சர்ச்கேட்டிலிருந்து செம்பூர் வரைக்கும் நடந்ததில எனக்கு புத்தணர்ச்சி கிடைச்சிருக்கு. நான் இனிமே நிறைய நடக்க போறேன்". நடராஜன் சொன்னதைக் கேட்டு பூரித்த பார்வதி அம்மா " வா நான் தலையை துவட்டி விடறேன். சாப்பிட்டட்டு படுத்து நல்லா தூங்கு" என்றாள் பார்வதி அம்மாள்.
பார்வதி அம்மாளுக்கு தெரியாது அன்று நடராஜனுக்கு நடப்பதில் வந்த உற்சாகத்திற்கு காரணம் அவனுடன் நடந்து வந்த அவனது ஆபீஸ் பிரண்ட் கமலா என்று.