நாகரா
09-04-2008, 03:48 AM
நினைப்பதற்குத் தமிழிடத்து எழுத்து வாங்கி
மனைதனிலும் மற்றிடத்தும் இனியதமிழ் பேசும்
மனிதரிவர் தமிழ்படித்து என்னபயன் என்று
இனியும்இழி சொல்கூறும் பாதகம் சாகட்டும்
தாயிடத்துப் பாசங்காட்டிப் பேசுதற்குத் தமிழ்வேண்டும்
சேயிடத்துப் பாசங்கொட்டிக் கொஞ்சுதற்குத் தமிழ்வேண்டும்
மனைவியிடம் நேசங்கூட்டிப் பழகுதற்குத் தமிழ்வேண்டும்
தனைமறந்து “அம்மா” எனஅழுதற்கும் தமிழ்வேண்டும்
எண்ணத்தைத் தாலாட்டிச் சீராட்டி வளர்த்ததமிழ்
கண்விழிக்குத் தனைக்காட்டி மனவிழி திறந்ததமிழ்
இதழ்களிலே மழலையாய் மகிழ்வுடன் தவழ்ந்ததமிழ்
பதங்களிலே எழுத்தாக விரலிருந்து விழுந்ததமிழ்
உனைப்பார்த்து உனைப்படித்து உனைப்பேசி உனைஎழுதி
தனைவளர்த்து மனிதரென்று பேரேற்று வாழுமிவர்
மதியிழந்து நன்றிகெடத் தூற்றுவதைக் கேள்தமிழே
நதிபிறந்த முகட்டைத்தான் மறந்தோடுவதைப் பார்தமிழே
தென்றலுன்னை வாடையென்று வருத்தமின்றிப் பேசுமிதழ்கள்
இன்றுங்கூட ஆடையாக உன்னைத்தான் உடுத்தவேணும்
தாய்மொழியைத் தகாமொழியெனத் தரங்கெட்டு எழுதும்விரல்கள்
தாய்உந்தன் எழுத்துமடியில் தான்என்றும் தவழவேணும்
தனித்திறன் இல்லா வடமொழி இயக்கம்
இனித்திடும் உன்குரல் மறந்திடும் மயக்கம்
பிறமொழி விரும்பி தம்மொழி எழுத்தின்
உறவுகள் மறத்தல் எம்மின உறக்கம்
இந்தஏச்சுகள் இதழ்வானில் இரவுகளின் உதயம்
சொந்தஎழுத்துகள் உதவாதெனல் தெள்ளறிவின் உறக்கம்
தேவனுக்கு ஏற்றதல்ல தெள்ளுதமிழ் என்பவர்கள்
கோயிலுக்குக் காவல்செலக கல்லறையாக்க யாம்வருவோம்
நோய்கொண்ட இவர்மனது தாய்மொழியைத் தூற்றுதய்யோ
தேய்ந்திட்ட இவர்மதியும் பிறமொழியைப் போற்றுதய்யோ
காய்தன்னைக் கனியென்று கருத்தழிந்துப் புகழ்வதாலே
வாய்த்தநல் இனிமையினை என்தமிழும் இழந்திடுமோ
அறமும் மறமும்நல் அறிவுடைக் காதலும்
புறமும் அகமுமாய்ச் செறிவுசேர் கவிதையாய்
வழங்கி அதன்வழி திறம்பட வாழ்ந்தஇனம்
பழமைப் புகழிது கனவாய்ப் போனதின்று
எழிலார்ந்த தமிழேநின் விழியோரம் கசிவதேனோ
மொழியமுது வாய்த்தநின் இதழிசையும் நின்றதேனோ
வீழ்ந்திருக்கும் உன்னினத்தார் இழிநிலையைக் கண்டுநீயும்
தாழ்தலுற்றுக் கலங்கிநின்றால் எமைத்தேற்றுவார் யார்தாயே
வரம்வேண்டி வருகின்றோம் உன்னிடத்துத் தமிழ்த்தாயே
சிரந்தாழ்ந்து வருத்தத்தில் குரலிழந்து விழிபொழிய
நீயேநின்றால் யாமெல்லாம் செல்வதெங்கு நிமிர்ந்திடுக்
தாயேஉந்தன் குரல்தன்னை எம்விரல்கள் எழுதவிடு
பழுதான மடமைகளை அழிப்பதெம் கடமையினி
உழுவோம் யாம்தமிழ் நிலத்துவயிர உளக்கலப்பை
கொண்டுபுது எழுச்சியினைப் பயிராக்கி எம்முயிரை
எண்ணத்துப் பாத்திகளில் நீராக்கிப் பாய்ச்சிடுவோம்
வித்துக்கள் உன்னிடத்து எழுத்தாகப் பெற்றேயாம்
சித்தத்தின் சத்தத்தில் சந்தப்பயிர் இயற்றிடுவோம்
சத்திபெற்ற வித்தகராய் வியனுலகில் உலவிடுவோம்
சத்தியமும் சமத்துவமும் பத்தியுடன் போற்றிடுவோம்
மொழிப்பற்று இல்லாரை எள்ளியாம் தூற்றிடுவோம்
அழிவற்ற தமிழிசைத்து அழியாமை எய்திடுவோம்
வழக்காறு இழந்துபோன வடமொழியே மந்திரமாய்
வழங்கிவரும் இழவுகட்கு இடமின்றிச் செய்திடுவோம்
எம்கவிப் பொழிலதனில் நற்றமிழ்நீ தென்றலாக
தெம்மாங்குச் சத்தமிட்டு வீசிடுக என்னாளும்
கருத்துமலர் வாசமது மனிதமன வண்டுபல
அருகிழுத்து இன்பமது நனிதரவே செய்திடுக
இனியுந்தன் பேரழகை எம்விரல்கள் தாமெழுத
பனியுருக்கும் சூரியனாய்க் கவிவானில் தோன்றிநீயும்
மனபூமியிலே பவனிவரும் இருளறுப்பாய் விடியுமந்த
கனலதனில் கயமைகளும் காரிருளின் கதியடையும்
பி.கு: 1996ல் வெளியான "விழிப்புத் தவங்கள்" என்ற என் கவிதைப் புத்தகத்தில் இடம் பெற்ற ஒரு கவிதை.
மனைதனிலும் மற்றிடத்தும் இனியதமிழ் பேசும்
மனிதரிவர் தமிழ்படித்து என்னபயன் என்று
இனியும்இழி சொல்கூறும் பாதகம் சாகட்டும்
தாயிடத்துப் பாசங்காட்டிப் பேசுதற்குத் தமிழ்வேண்டும்
சேயிடத்துப் பாசங்கொட்டிக் கொஞ்சுதற்குத் தமிழ்வேண்டும்
மனைவியிடம் நேசங்கூட்டிப் பழகுதற்குத் தமிழ்வேண்டும்
தனைமறந்து “அம்மா” எனஅழுதற்கும் தமிழ்வேண்டும்
எண்ணத்தைத் தாலாட்டிச் சீராட்டி வளர்த்ததமிழ்
கண்விழிக்குத் தனைக்காட்டி மனவிழி திறந்ததமிழ்
இதழ்களிலே மழலையாய் மகிழ்வுடன் தவழ்ந்ததமிழ்
பதங்களிலே எழுத்தாக விரலிருந்து விழுந்ததமிழ்
உனைப்பார்த்து உனைப்படித்து உனைப்பேசி உனைஎழுதி
தனைவளர்த்து மனிதரென்று பேரேற்று வாழுமிவர்
மதியிழந்து நன்றிகெடத் தூற்றுவதைக் கேள்தமிழே
நதிபிறந்த முகட்டைத்தான் மறந்தோடுவதைப் பார்தமிழே
தென்றலுன்னை வாடையென்று வருத்தமின்றிப் பேசுமிதழ்கள்
இன்றுங்கூட ஆடையாக உன்னைத்தான் உடுத்தவேணும்
தாய்மொழியைத் தகாமொழியெனத் தரங்கெட்டு எழுதும்விரல்கள்
தாய்உந்தன் எழுத்துமடியில் தான்என்றும் தவழவேணும்
தனித்திறன் இல்லா வடமொழி இயக்கம்
இனித்திடும் உன்குரல் மறந்திடும் மயக்கம்
பிறமொழி விரும்பி தம்மொழி எழுத்தின்
உறவுகள் மறத்தல் எம்மின உறக்கம்
இந்தஏச்சுகள் இதழ்வானில் இரவுகளின் உதயம்
சொந்தஎழுத்துகள் உதவாதெனல் தெள்ளறிவின் உறக்கம்
தேவனுக்கு ஏற்றதல்ல தெள்ளுதமிழ் என்பவர்கள்
கோயிலுக்குக் காவல்செலக கல்லறையாக்க யாம்வருவோம்
நோய்கொண்ட இவர்மனது தாய்மொழியைத் தூற்றுதய்யோ
தேய்ந்திட்ட இவர்மதியும் பிறமொழியைப் போற்றுதய்யோ
காய்தன்னைக் கனியென்று கருத்தழிந்துப் புகழ்வதாலே
வாய்த்தநல் இனிமையினை என்தமிழும் இழந்திடுமோ
அறமும் மறமும்நல் அறிவுடைக் காதலும்
புறமும் அகமுமாய்ச் செறிவுசேர் கவிதையாய்
வழங்கி அதன்வழி திறம்பட வாழ்ந்தஇனம்
பழமைப் புகழிது கனவாய்ப் போனதின்று
எழிலார்ந்த தமிழேநின் விழியோரம் கசிவதேனோ
மொழியமுது வாய்த்தநின் இதழிசையும் நின்றதேனோ
வீழ்ந்திருக்கும் உன்னினத்தார் இழிநிலையைக் கண்டுநீயும்
தாழ்தலுற்றுக் கலங்கிநின்றால் எமைத்தேற்றுவார் யார்தாயே
வரம்வேண்டி வருகின்றோம் உன்னிடத்துத் தமிழ்த்தாயே
சிரந்தாழ்ந்து வருத்தத்தில் குரலிழந்து விழிபொழிய
நீயேநின்றால் யாமெல்லாம் செல்வதெங்கு நிமிர்ந்திடுக்
தாயேஉந்தன் குரல்தன்னை எம்விரல்கள் எழுதவிடு
பழுதான மடமைகளை அழிப்பதெம் கடமையினி
உழுவோம் யாம்தமிழ் நிலத்துவயிர உளக்கலப்பை
கொண்டுபுது எழுச்சியினைப் பயிராக்கி எம்முயிரை
எண்ணத்துப் பாத்திகளில் நீராக்கிப் பாய்ச்சிடுவோம்
வித்துக்கள் உன்னிடத்து எழுத்தாகப் பெற்றேயாம்
சித்தத்தின் சத்தத்தில் சந்தப்பயிர் இயற்றிடுவோம்
சத்திபெற்ற வித்தகராய் வியனுலகில் உலவிடுவோம்
சத்தியமும் சமத்துவமும் பத்தியுடன் போற்றிடுவோம்
மொழிப்பற்று இல்லாரை எள்ளியாம் தூற்றிடுவோம்
அழிவற்ற தமிழிசைத்து அழியாமை எய்திடுவோம்
வழக்காறு இழந்துபோன வடமொழியே மந்திரமாய்
வழங்கிவரும் இழவுகட்கு இடமின்றிச் செய்திடுவோம்
எம்கவிப் பொழிலதனில் நற்றமிழ்நீ தென்றலாக
தெம்மாங்குச் சத்தமிட்டு வீசிடுக என்னாளும்
கருத்துமலர் வாசமது மனிதமன வண்டுபல
அருகிழுத்து இன்பமது நனிதரவே செய்திடுக
இனியுந்தன் பேரழகை எம்விரல்கள் தாமெழுத
பனியுருக்கும் சூரியனாய்க் கவிவானில் தோன்றிநீயும்
மனபூமியிலே பவனிவரும் இருளறுப்பாய் விடியுமந்த
கனலதனில் கயமைகளும் காரிருளின் கதியடையும்
பி.கு: 1996ல் வெளியான "விழிப்புத் தவங்கள்" என்ற என் கவிதைப் புத்தகத்தில் இடம் பெற்ற ஒரு கவிதை.