ஆதவா
28-01-2008, 05:07 PM
http://i170.photobucket.com/albums/u257/shanrah2002/2u.gif
வேலை முடிந்து வீட்டிற்குச் சென்றுகொண்டிருந்தேன். எனது வண்டி கொஞ்சம் தடுமாற்றத்தோடுதான்
சென்றுகொண்டிருந்தது. நாம் எப்போதெல்லாம் கலங்குகிறோமோ அப்போதெல்லாம் நம்மைச் சேர்ந்த பொருட்களும்
கூட கலங்குகிறது.. என் வீட்டுக்குச் செல்ல வேண்டுமானால் இருசக்கர வாகனங்களில் மட்டுமே செல்லமுடியும். பாதை
அத்தனை குறுகலாக இருக்கும். கற்கள் ஆங்காங்கே முளைத்து கிடக்கும், சற்றே இலக்கிய நயமாகச்
சொல்லவேண்டுமெனில், பூமித்தகப்பனின் தாடிமுளைத்த முகத்தில் ஆங்காங்கே காணப்படும் பருக்களைப் போல..
வீட்டுக்கு வந்ததும் வண்டியை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு கால்களைக் கழுவச் சென்றேன். வெளியே எங்கேனும்
சென்றுவந்தால் கால்களைக் கழுவிவிட்டு பின்னரே வீட்டுக்குள் செல்வது என் வழக்கம். முன்னர் நான் படிக்கும் காலத்தில்
அப்படியே வீட்டுக்குள் வந்தால் என் அம்மா சாட்டை எடுத்து அடிப்பார்.. அப்போது இருந்த வீடு ஓட்டு வீடு என்பதால்
எனக்கு எட்ட முடியாத தூரத்தில் சாட்டையை ஓட்டின் இடுக்கில் சொறுகி வைத்திருப்பார். அந்த கண்டிப்பு பின்னாளில்
ஒழுக்கத்தைக் கொடுத்திருப்பதை மறக்க இயலாது. கால்களை நன்றாகக் கழுவினேன். அழுக்கும் நீரும் பிணைந்து அது
தானாய் ஒரு பாதையை ஏற்படுத்திச் சென்றது. நம் மன அழுக்குகளும் இப்படித்தான், தினமும் கழுவவேண்டும் என்று
அப்பா அடிக்கடி சொல்வார்.
நேரே வீட்டுக்குள் நுழைவதற்கு முன்னர் வாசலில் கிடந்த சாக்கில் பாதங்களை நன்றாகத் துடைத்துவிட்டு நுழைந்தேன்.
என் தங்கை துண்டு ஒன்றை எடுத்து வந்து நீட்டினாள்... அவள் கைகளை நீட்டும் போதெல்லாம், இவளை எப்போது கரை
சேர்ப்போம் என்ற எண்ணம் உடனே வரும்.
அம்மா, உள்ளே நாடகம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். தொலைக்காட்சிகள் வந்த பிறகு, கூடிப் பேசி மகிழ்ந்த காலங்கள்
என்றோ போய்விட்டது. இதற்கு முன்னர் வாடகைக்கு இருந்த வீட்டில் நான், அப்பா, அம்மா ஆகிய மூவரும் இரவு
நேரங்களை சீட்டு விளையாடி கழிப்போம். சீட்டில் ரம்மி ஆடுவதில் என் அம்மா கெட்டிக் காரி. அப்போதெல்லாம் அப்பா,
நன்றாகக் குடித்துவிட்டு வருவார். அவர் கைகளில் இருக்கும் பதின்மூன்று சீட்டுக்களும் ஒழுங்கற்ற முறையில் தொங்கிக்
கொண்டிருக்கும். இருந்தாலும் வெற்றி பெற்றுவிடுவார். சில சமயங்களில் நானும் வெற்றிபெற்றிருக்கிறேன் என்றாலும்
தோற்பதுதான் அதிகம். அந்த நினைவுகள் எல்லாம் சொல்லவேண்டுமெனில் தொடர்கதையும் பற்றாது.
நாடகம் முடிந்ததும் எழுந்து வந்து எனக்கு சாதம் பரிமாறினார். இப்பொழுதெல்லாம் சாதம் சாப்பிடுகையில் என் கையில்
புத்தகம் இருப்பதில்லை. என் அம்மாவும் எனைக் கண்டு ஒளித்து வைப்பதுமில்லை. அந்த நேரத்தில் மட்டுமே அம்மா
என்னிடம் பேசமுடியும் என்பதால் கொஞ்சம் அடக்கத்தோடு சொன்னார்,
" பதைது தேதி ஆயிட குமாரு, இக்க பாடகை ஈயலேது "
எனக்கும் அந்த ஞாபகம் இருந்தது. வாடகை இன்னும் கொடுக்காததால் வீட்டுக்காரர் சத்தம் போட்டிருக்கக் கூடும்.
சொல்லிவிட்டு பக்கத்தில் வைத்திருந்த சாம்பாரிலேயே கண்களைச் செலுத்தினார். அம்மா எதையோ நினைக்கிறார்
என்பது மட்டும் கண்களுக்குத் தெரிந்தது.. என்னால் அதிகம் சாப்பிட முடியவில்லை. முன்பைப் போல அம்மா, என்னை
வற்புறுத்தி சாப்பிடச் சொல்லுவதில்லை.
நேரே எழுந்து வாசலுக்கு வந்தால், திண்ணையில் கைகளை ஊன்றியவாறு அப்பா அமர்ந்திருந்தார்,. அவரைக்
கவனித்தவாறே மாடிக்குச் சென்றேன்.
அப்பாவுடன் இப்போதெல்லாம் பேசுவதில்லை. சிற்சில மனத்தாபங்கள் எங்களுக்குள். அதிகம் பேசிக்
கொள்ளமாட்டோம். என்றாலும் தானாடாவிடில் தன் தசை ஆடும் என்பார்களே அதைப் போல அவர் சோகமாக
அமர்ந்திருந்தால் எனக்குத் தாங்காது. எழுந்து கேட்கவும் கவுரவத் தடை. என் வீட்டில் படுக்க இடமில்லாததால்
மாடிக்குச் சென்று உறங்குவது என் வழக்கம். அங்கே நிலாவையும் நிலா காணாத நேரத்தில் விண்மீன்களையும்,
இவையிரண்டும் காணாத நேரத்தில் மேகத்தையும் என எதாவது ஒன்றைப் பார்க்காமல் மனம் உறங்குவதில்லை. வீட்டில்
அம்மா வாடகைப் பிரச்சனையைக் கிளறிவிட்டதில் எப்படி சமாளிக்கப் போகிறேன் என்ற அச்சம் மெல்ல மனதுக்குள்
எழுந்தாடியது. மூன்று மாத வாடகை என்பதால் பணம் திரட்டுவதில் அதிக சிரமம்.
அப்பா அடிக்கடி சொல்வார், என் காலத்திலாவது சொந்த வீடு கட்டவேண்டும் என்று. அவரால் சொந்தமாக ஒரு
செங்கல்லும் கூட வாங்க முடியாமல் திண்ணையில் அமர்ந்திருக்கிறார். அப்பா சம்பாதிக்காத பணமா? அவரின் குடி,
குடியின் கனவையே குடித்தது. இன்று வருத்தப்படுவதில் எந்த லாபமுமில்லை. ஒவ்வொரு அப்பாக்களும் இப்படித்தான்,
சொந்த வீடு என்ற கனவு வைத்திருப்பார்கள். தன் வாரிசுகளை விட்டாவது வீட்டைக் கட்டி விடவேண்டுமென்று
நினைப்பார்கள்.. தன் காலத்தில் ஆடிய ஆட்டத்தைப் பிற்காலத்தில் எண்ணி வருந்துவார்கள்...
மாடிக்குச் சென்று வானைப் பார்த்தவாறே படுத்துக் கொண்டேன்,... இன்று ஏனோ நிலவும் வின்மீண்களும் தெரியவில்லை. வெறும் வானம்தான்...
- ஆதவன்.
வேலை முடிந்து வீட்டிற்குச் சென்றுகொண்டிருந்தேன். எனது வண்டி கொஞ்சம் தடுமாற்றத்தோடுதான்
சென்றுகொண்டிருந்தது. நாம் எப்போதெல்லாம் கலங்குகிறோமோ அப்போதெல்லாம் நம்மைச் சேர்ந்த பொருட்களும்
கூட கலங்குகிறது.. என் வீட்டுக்குச் செல்ல வேண்டுமானால் இருசக்கர வாகனங்களில் மட்டுமே செல்லமுடியும். பாதை
அத்தனை குறுகலாக இருக்கும். கற்கள் ஆங்காங்கே முளைத்து கிடக்கும், சற்றே இலக்கிய நயமாகச்
சொல்லவேண்டுமெனில், பூமித்தகப்பனின் தாடிமுளைத்த முகத்தில் ஆங்காங்கே காணப்படும் பருக்களைப் போல..
வீட்டுக்கு வந்ததும் வண்டியை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு கால்களைக் கழுவச் சென்றேன். வெளியே எங்கேனும்
சென்றுவந்தால் கால்களைக் கழுவிவிட்டு பின்னரே வீட்டுக்குள் செல்வது என் வழக்கம். முன்னர் நான் படிக்கும் காலத்தில்
அப்படியே வீட்டுக்குள் வந்தால் என் அம்மா சாட்டை எடுத்து அடிப்பார்.. அப்போது இருந்த வீடு ஓட்டு வீடு என்பதால்
எனக்கு எட்ட முடியாத தூரத்தில் சாட்டையை ஓட்டின் இடுக்கில் சொறுகி வைத்திருப்பார். அந்த கண்டிப்பு பின்னாளில்
ஒழுக்கத்தைக் கொடுத்திருப்பதை மறக்க இயலாது. கால்களை நன்றாகக் கழுவினேன். அழுக்கும் நீரும் பிணைந்து அது
தானாய் ஒரு பாதையை ஏற்படுத்திச் சென்றது. நம் மன அழுக்குகளும் இப்படித்தான், தினமும் கழுவவேண்டும் என்று
அப்பா அடிக்கடி சொல்வார்.
நேரே வீட்டுக்குள் நுழைவதற்கு முன்னர் வாசலில் கிடந்த சாக்கில் பாதங்களை நன்றாகத் துடைத்துவிட்டு நுழைந்தேன்.
என் தங்கை துண்டு ஒன்றை எடுத்து வந்து நீட்டினாள்... அவள் கைகளை நீட்டும் போதெல்லாம், இவளை எப்போது கரை
சேர்ப்போம் என்ற எண்ணம் உடனே வரும்.
அம்மா, உள்ளே நாடகம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். தொலைக்காட்சிகள் வந்த பிறகு, கூடிப் பேசி மகிழ்ந்த காலங்கள்
என்றோ போய்விட்டது. இதற்கு முன்னர் வாடகைக்கு இருந்த வீட்டில் நான், அப்பா, அம்மா ஆகிய மூவரும் இரவு
நேரங்களை சீட்டு விளையாடி கழிப்போம். சீட்டில் ரம்மி ஆடுவதில் என் அம்மா கெட்டிக் காரி. அப்போதெல்லாம் அப்பா,
நன்றாகக் குடித்துவிட்டு வருவார். அவர் கைகளில் இருக்கும் பதின்மூன்று சீட்டுக்களும் ஒழுங்கற்ற முறையில் தொங்கிக்
கொண்டிருக்கும். இருந்தாலும் வெற்றி பெற்றுவிடுவார். சில சமயங்களில் நானும் வெற்றிபெற்றிருக்கிறேன் என்றாலும்
தோற்பதுதான் அதிகம். அந்த நினைவுகள் எல்லாம் சொல்லவேண்டுமெனில் தொடர்கதையும் பற்றாது.
நாடகம் முடிந்ததும் எழுந்து வந்து எனக்கு சாதம் பரிமாறினார். இப்பொழுதெல்லாம் சாதம் சாப்பிடுகையில் என் கையில்
புத்தகம் இருப்பதில்லை. என் அம்மாவும் எனைக் கண்டு ஒளித்து வைப்பதுமில்லை. அந்த நேரத்தில் மட்டுமே அம்மா
என்னிடம் பேசமுடியும் என்பதால் கொஞ்சம் அடக்கத்தோடு சொன்னார்,
" பதைது தேதி ஆயிட குமாரு, இக்க பாடகை ஈயலேது "
எனக்கும் அந்த ஞாபகம் இருந்தது. வாடகை இன்னும் கொடுக்காததால் வீட்டுக்காரர் சத்தம் போட்டிருக்கக் கூடும்.
சொல்லிவிட்டு பக்கத்தில் வைத்திருந்த சாம்பாரிலேயே கண்களைச் செலுத்தினார். அம்மா எதையோ நினைக்கிறார்
என்பது மட்டும் கண்களுக்குத் தெரிந்தது.. என்னால் அதிகம் சாப்பிட முடியவில்லை. முன்பைப் போல அம்மா, என்னை
வற்புறுத்தி சாப்பிடச் சொல்லுவதில்லை.
நேரே எழுந்து வாசலுக்கு வந்தால், திண்ணையில் கைகளை ஊன்றியவாறு அப்பா அமர்ந்திருந்தார்,. அவரைக்
கவனித்தவாறே மாடிக்குச் சென்றேன்.
அப்பாவுடன் இப்போதெல்லாம் பேசுவதில்லை. சிற்சில மனத்தாபங்கள் எங்களுக்குள். அதிகம் பேசிக்
கொள்ளமாட்டோம். என்றாலும் தானாடாவிடில் தன் தசை ஆடும் என்பார்களே அதைப் போல அவர் சோகமாக
அமர்ந்திருந்தால் எனக்குத் தாங்காது. எழுந்து கேட்கவும் கவுரவத் தடை. என் வீட்டில் படுக்க இடமில்லாததால்
மாடிக்குச் சென்று உறங்குவது என் வழக்கம். அங்கே நிலாவையும் நிலா காணாத நேரத்தில் விண்மீன்களையும்,
இவையிரண்டும் காணாத நேரத்தில் மேகத்தையும் என எதாவது ஒன்றைப் பார்க்காமல் மனம் உறங்குவதில்லை. வீட்டில்
அம்மா வாடகைப் பிரச்சனையைக் கிளறிவிட்டதில் எப்படி சமாளிக்கப் போகிறேன் என்ற அச்சம் மெல்ல மனதுக்குள்
எழுந்தாடியது. மூன்று மாத வாடகை என்பதால் பணம் திரட்டுவதில் அதிக சிரமம்.
அப்பா அடிக்கடி சொல்வார், என் காலத்திலாவது சொந்த வீடு கட்டவேண்டும் என்று. அவரால் சொந்தமாக ஒரு
செங்கல்லும் கூட வாங்க முடியாமல் திண்ணையில் அமர்ந்திருக்கிறார். அப்பா சம்பாதிக்காத பணமா? அவரின் குடி,
குடியின் கனவையே குடித்தது. இன்று வருத்தப்படுவதில் எந்த லாபமுமில்லை. ஒவ்வொரு அப்பாக்களும் இப்படித்தான்,
சொந்த வீடு என்ற கனவு வைத்திருப்பார்கள். தன் வாரிசுகளை விட்டாவது வீட்டைக் கட்டி விடவேண்டுமென்று
நினைப்பார்கள்.. தன் காலத்தில் ஆடிய ஆட்டத்தைப் பிற்காலத்தில் எண்ணி வருந்துவார்கள்...
மாடிக்குச் சென்று வானைப் பார்த்தவாறே படுத்துக் கொண்டேன்,... இன்று ஏனோ நிலவும் வின்மீண்களும் தெரியவில்லை. வெறும் வானம்தான்...
- ஆதவன்.