ரிஷிசேது
24-07-2007, 07:12 PM
வாழ்வியல் நீட்டிப்பிற்கான
எல்லா வழிகளையும் முட்டி மோதி
பார்த்தாயிற்று ..
சுவாசமும் துடிப்பும்
ஏற்ற இரக்கமாயிருப்பதையும்
இதயம், இயக்கத்தை இனி
எப்போது வேண்டுமானாலும்
நிறுத்தி விட கூடுமெனவும்
கூறிப் போனார் மருத்துவர்
நகரும் நொடி முள்ளும்
நிமிட முள்ளும் எண்ணிக் கொண்டிருந்தன
எனக்கான நேரத்தை ...
நகர்ந்து போங்கள்
உறவினர்களே, பிள்ளைகளே
நகர்ந்து போங்கள்
நான் என் இறுதி நேரத்தை
வாழ்ந்து விட வேண்டும் - எனக்கு
கடைசி பஸ்சைப் பிடித்து வீடு போகும்
அவசரமில்லை - உங்களைப் போல்
என்னைப் பற்றி உங்களிடையே
என் முன்னே பேசிக் கொள்வதில்
ஒவ்வாமையும் ஒத்துப் போதலையும்
காண்கிறேன் ..
நகருங்கள் எனை விட்டு
நிதானமாய் இறக்கிறேன்
என் பிள்ளைகளும்
உறவுகளும் நினைப்பது போல்
நான் நல்லவனோ, கெட்டவனோ இல்லை
வாழ்வு சிலருக்கு ரோஜா மலர்
படுக்கையாகவும் - சிலருக்கு
முள் படுக்கையாகவும் மாறி விடுகிறது ...
சம்பாதிக்கும் சற்று முன் வரை
எனக்கான தேவைகள் - இத்தனை
பெரியதாயில்லை ..
கடைசி நிமிடங்களில்
நான் சேர்த்து வைத்தது,
உதவிகள் செய்தது, பெற்றது
கூனிக் குறுகி அவமானமாய் உணர்ந்தது
எதுவும் ஞாபகத்துக்கு வரவில்லை.
நான்
வாழ்ந்ததும் இறந்ததும் கூட
தலைமுறைகள் மறந்து விடக் கூடும்
என்னிடம்
விட்டுப் போகவும் இந்த நிமிடத்தில்
எதுவுமேயில்லை -
வெறுமையாய் இறப்பது - நான்
பிறப்பது போலிருக்கிறது
ஒரு வேளை
யாரேனும் என் இறப்பிற்காய்
அழவும், யாரேனும் சந்தோஷிக்கவும்
கூடுமாயின் அவர்களுக்கிடையே வாழ்ந்திருப்பேன்
உண்மையில்
மரணம் எத்தனை இனிமையாயிருக்கிறது ..
ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்
மருத்துவர் உதடு பிதுக்கிப் போகிறார்
கடைசி மூச்சு திணறலாய் உணர்ந்து
விட்டு விட்டு வெளியேற கண்கள்
காட்சிகளிலிருந்து விடைபெற
நான் இறந்தேன் ...
எல்லா வழிகளையும் முட்டி மோதி
பார்த்தாயிற்று ..
சுவாசமும் துடிப்பும்
ஏற்ற இரக்கமாயிருப்பதையும்
இதயம், இயக்கத்தை இனி
எப்போது வேண்டுமானாலும்
நிறுத்தி விட கூடுமெனவும்
கூறிப் போனார் மருத்துவர்
நகரும் நொடி முள்ளும்
நிமிட முள்ளும் எண்ணிக் கொண்டிருந்தன
எனக்கான நேரத்தை ...
நகர்ந்து போங்கள்
உறவினர்களே, பிள்ளைகளே
நகர்ந்து போங்கள்
நான் என் இறுதி நேரத்தை
வாழ்ந்து விட வேண்டும் - எனக்கு
கடைசி பஸ்சைப் பிடித்து வீடு போகும்
அவசரமில்லை - உங்களைப் போல்
என்னைப் பற்றி உங்களிடையே
என் முன்னே பேசிக் கொள்வதில்
ஒவ்வாமையும் ஒத்துப் போதலையும்
காண்கிறேன் ..
நகருங்கள் எனை விட்டு
நிதானமாய் இறக்கிறேன்
என் பிள்ளைகளும்
உறவுகளும் நினைப்பது போல்
நான் நல்லவனோ, கெட்டவனோ இல்லை
வாழ்வு சிலருக்கு ரோஜா மலர்
படுக்கையாகவும் - சிலருக்கு
முள் படுக்கையாகவும் மாறி விடுகிறது ...
சம்பாதிக்கும் சற்று முன் வரை
எனக்கான தேவைகள் - இத்தனை
பெரியதாயில்லை ..
கடைசி நிமிடங்களில்
நான் சேர்த்து வைத்தது,
உதவிகள் செய்தது, பெற்றது
கூனிக் குறுகி அவமானமாய் உணர்ந்தது
எதுவும் ஞாபகத்துக்கு வரவில்லை.
நான்
வாழ்ந்ததும் இறந்ததும் கூட
தலைமுறைகள் மறந்து விடக் கூடும்
என்னிடம்
விட்டுப் போகவும் இந்த நிமிடத்தில்
எதுவுமேயில்லை -
வெறுமையாய் இறப்பது - நான்
பிறப்பது போலிருக்கிறது
ஒரு வேளை
யாரேனும் என் இறப்பிற்காய்
அழவும், யாரேனும் சந்தோஷிக்கவும்
கூடுமாயின் அவர்களுக்கிடையே வாழ்ந்திருப்பேன்
உண்மையில்
மரணம் எத்தனை இனிமையாயிருக்கிறது ..
ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்
மருத்துவர் உதடு பிதுக்கிப் போகிறார்
கடைசி மூச்சு திணறலாய் உணர்ந்து
விட்டு விட்டு வெளியேற கண்கள்
காட்சிகளிலிருந்து விடைபெற
நான் இறந்தேன் ...